Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη είναι από τη φύση τους προβληματικές.
Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν κάτι σε διακοπές τους μήνες του καλοκαιριού γυρνάνε στις εστίες τους, όσοι δουλεύουν την καλοκαιρινή περίοδο απολύονται, οι καλοκαιρινοί έρωτες επιλέγουν το δρόμο της διακριτικής εξαφάνισης, όλοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους φακέλους των λογαριασμών που έχουν συσσωρευθεί στο γραμματοκιβώτιο και η οικονομική ρευστότητα της τσέπης μας είναι είδος προς εξαφάνιση. Θέλοντας και μη, οι σκέψεις πάνε στα έξοδα του χειμώνα και αναρωτιόμαστε αν θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε. Υπάρχει κάτι χειρότερο; Αν μένεις στη Θεσσαλονίκη ναι, υπάρχει και λέγεται ΔΕΘ.
Η Έκθεση της πόλης που παραδοσιακά προσελκύει φαντασμένους πολιτικούς γεμάτους όρεξη για νέες εξαγγελίες και ολοκαίνουρια αόριστα “ΘΑ” που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή των κατοίκων της χώρας και θα μετατρέψουν τη Θεσσαλονίκη σε ένα μέρος που θα σου φέρνει στο μυαλό κάτι μεταξύ Βαρκελώνης και Νίκαιας. Οι υποσχέσεις ανάπτυξης, τα νέα εμπνευσμένα σχέδια και τα φουσκωμένα λόγια με φόντο το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα στον κόλπο του Θερμαϊκού προκαλούν την οργή των κατοίκων της πόλης.
Οι μόνοι που βρίσκονται να αποθεώσουν τους εκάστοτε πρωθυπουργούς και να τους εμψυχώσουν για τη δύσκολη συνέχεια είναι τα εμετικά κομματόσκυλα, το χειρότερο είδος ανθρώπου που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Πέρα από τους επαγγελματίες χειροκροτητές και τους κομματικούς παλαμακηστές, οι υπόλοιποι έχουν δύο επιλογές: Να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια της χώρας συμμετέχοντας σε μία διαδήλωση ή να απέχουν τελείως από το αστυνομοκρατούμενο κέντρο της πόλης για όσο διάστημα διαρκεί το πανηγύρι.
Ο Τσίπρας διάλεξε να ανακοινώσει το περιβόητο Οικονομικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει κυβέρνηση, από τη Θεσσαλονίκη. Στη φετινή ΔΕΘ η μεγάλη εξαγγελία είναι η δημιουργία του Γραφείου Πρωθυπουργού, δηλαδή μία συμπαθέστατη γραμματέας που θα απαντάει στα τηλέφωνα σε ένα γραφείο που θα έχει ένα πίνακα του Λευκού Πύργου. Κάτι που, όπως και να το δεις, δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα στη λειτουργία της πόλης και θα προσφέρει το απόλυτο τίποτα, σαν το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης.
Έχω την εντύπωση, και νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος, πως οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης αντιμετωπίζονται σαν ιθαγενείς που οφείλουν να εντυπωσιαστούν από τέτοιου είδους ηλίθιες εξαγγελίες και να ξεχάσουν τα πραγματικά προβλήματα που στοιχειώνουν την καθημερινότητά τους. Να ξεχάσουν τα τεράστια νούμερα της ανεργίας, τον χειρότερο Περιφερειακό δρόμο της Ευρώπης, το λιμάνι που φυτοζωεί και έχει λιγότερο δρομολόγια σήμερα σε σχέση με αυτά που είχε πριν 20 χρόνια, το παλαιολιθικό αεροδρόμιο και βέβαια το ανέκδοτο που λέγεται μετρό.
Το μετρό της Θεσσαλονίκης που σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα σύμβασης θα ήταν έτοιμο τον Οκτώβριο του 2012. Το 2012 μας είπαν ότι επειδή οι αρχικές μελέτες ήταν πρόχειρες, προέκυψαν κάποιες καθυστερήσεις και το μετρό θα γίνει το 2016. Σήμερα, έχουμε μπει στους τελευταίους μήνες του 2016 και οι “αρμόδιοι” υπόσχονται ότι το έργο θα παραδοθεί το 2020. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, έτσι και αλλιώς τα λόγια είναι τζάμπα και δεν κοστίζουν.
Αυτό που κοστίζει είναι τα μικρομεσαία μαγαζιά που χτυπήθηκαν από τις λαμαρίνες του μετρό και οι αγορές που εξαφανίστηκαν μετατρέποντας εμπορικούς δρόμους σε ερημικές περιοχές. Παράπλευρες απώλειες ενός απίστευτου εμπαιγμού. Η αλήθεια είναι ότι το μοναδικό μεγάλο έργο που έγινε στην πόλη τις τελευταίες δεκαετίες είναι η ανάπλαση της παραλίας. Πέραν τούτου, μηδέν. Κατά την άποψή μου, ευθύνη για τον παραμερισμό της Θεσσαλονίκης δεν έχει μόνο η πολιτική ηγεσία, αλλά και η προβληματική συντηρητική νοοτροπία ενός σημαντικού μέρους των κατοίκων της πόλης.
Η Θεσσαλονίκη έχει την υποχρέωση να ανοιχτεί στον υπόλοιπο κόσμο, εδώ και τώρα. Να αναδείξει τη γεωγραφική θέση της, να “εκμεταλλευτεί” περισσότερο τους φοιτητές και τις πνευματικές αναζητήσεις τους, να προσελκύσει περισσότερους ξένους επισκέπτες, να διαφημίσει την πολυπολιτισμική παράδοσή της που είναι εμφανής στην κουζίνα της, στον τρόπο ομιλίας των κατοίκων, στα στενάκια της, στα μνημεία της Άνω Πόλης, στην Καμάρα και στον Φραγκομαχαλά.
Η πόλη πρέπει να αποτινάξει από πάνω της το ψόφιο κουφάρι του ελληνοχριστιανισμού που έφερε στο προσκήνιο τις αναχρονιστικές και επικίνδυνες φιγούρες του Ψωμιάδη, του Παπαγεωργόπουλου και του Άνθιμου. Να ξεφύγει από την παντοδυναμία της τοπικής λαομίσητης αστυνομίας που μας χάρισε το χουντογλέντι, τη ζαρντινιέρα, τα πράσινα σταράκια και τις δεκάδες εγκληματικές οργανώσεις υποθέσεις που ανακάλυψε το καλοκαίρι του 2012 η ντόπια εκδοχή του Τζον Έντγκαρ Χούβερ. Να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό από τη μιζέρια, την αδράνεια και την απαξίωση.
Αν δεν τολμήσει η πόλη το αναγκαίο βήμα προς το μέλλον, τότε η κατάσταση θα παραμείνει ίδια. Η Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να προσελκύει περισσότερους απογοητευμένους από όσους μπορεί να αντέξει, οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας θα έρχονται στην πόλη μόνο για τις γνωστές συνεντεύξεις Τύπου και τις καθιερωμένες φωτογραφίες στο περίπτερο του ΠΑΟΚ. Τα κομματόσκυλα θα τους αποθεώνουν, οι μπάτσοι θα τους φυλάνε και θα μείνει η ανάμνηση ενός σπουδαίου παρελθόντος που αδυνατεί να προωθήσει τη δημιουργία ενός ικανοποιητικού μέλλοντος.
No comments:
Post a Comment