"Ω! ευγενικοί μου άνθρωποι, η ζωή είναι σύντομη...Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων" Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Σε άλλη μία υπέροχη ακροδεξιά πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ (πρώην νομοσχέδιο Πέτσα) προβλέπονται διατάξεις που σχετίζονται με τον περιβόητο τρομονόμο (άρθρο 187Α του ποινικού κώδικα) και τις υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων.
Τώρα, πως μπορείς να συνδέσεις τον τρομονόμο με την αυθόρμητη εκδοχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας και τον περιορισμό ή ακόμη και την απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης και μάλιστα σε καιρό πανδημίας είναι ένα ζήτημα που μόνο οι άριστοι της ηλιθιότητας μπορούν να εξηγήσουν. Ουσιαστικά, στο νομοσχέδιο που ψηφίζεται αύριο στη Βουλή εισάγεται μία συγκεκριμένη διάταξη κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα που μπορεί να απαγορεύσει την ελεύθερη έκφραση στο διαδίκτυο, όπως έχει γίνει ήδη σε χώρες όπως η Ισπανία και η Γερμανία, όπου καλλιτέχνες έχουν βρεθεί αντιμέτωποι ακόμη και με ποινές φυλάκισης!
Με αυτό το νόμο σε ισχύ, θα κρίνουν οι διωκτικές αρχές της χώρας αν κάποιοι στίχοι σε ένα τραγούδι ή ένας διάλογος σε μία ταινία ή κάποιο ποίημα υποκινεί σε πράξεις τρομοκρατίας. Δηλαδή, το υλικό που αναρτάται στο διαδίκτυο, όχι απλά θα λογοκρίνεται και θα «κατεβαίνει», αλλά ο δημιουργός και ο χρήστης του θα διώκεται ποινικά. Τα έχω γράψει πολλές φορές και το επαναλαμβάνω άλλη μία: Τα νομοσχέδια της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και πολλών άλλων κυβερνήσεων στον πλανήτη, δεν έχουν καμία σχέση με μέτρα περιορισμού εξάπλωσης του covid-19. Είναι μέτρα που έρχονται από ένα ολοκληρωτικό μέλλον όπου ο αυταρχικός κρατισμός θα είναι κυρίαρχος και δεν θα επιτρέπεται καν η παραμικρή αμφισβήτησή του.
Ένα αποστειρωμένο μέλλον, άχρωμο και ουδέτερο. Ένα μέλλον κομμένο και ραμμένο στα σχέδια των νοικοκυραίων μεσοαστών που αποτελούν τα πιο συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας. Οτιδήποτε χαλάει τα όνειρα του έντιμου άνθρωπου κυρ Παντελή πρέπει να παταχθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Οι πορείες, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις με τους μπάτσους, τα τραγούδια που μπορεί να ακούσουν τα παιδιά του, οι μετανάστες στους δρόμους που χαλάνε την αισθητική και τον πολιτισμό (;;;;) του, οι λέξεις που πετσοκόβουν και αφυπνίζουν συνειδήσεις. Όλα αυτά πρέπει να απαγορευτούν και να εξαλειφθούν. Βέβαια, οι εξουσιαστές για άλλη μια φορά τυφλώνονται από την υπέρμετρη αλαζονεία τους. Γιατί; Γιατί η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη με περιπτώσεις βίας και μαγικές στιγμές που οι αδύνατοι προσπάθησαν να τερματίσουν τη βία που δέχονται από τους δυνατούς. Δεν θα καταφέρουν τίποτα.
Πολλά από τα έθνη όχι μόνο δεν κρύβουν τη χρήση της βίας που χρειάστηκε για να δημιουργηθούν αλλά την εκθειάζουν μέσω των εθνικών ύμνων τους. Για σκέψου φίλε αναγνώστη, όταν ο Διονύσιος Σολωμός μιλάει για την «κόψη του σπαθιού την τρομερή» στον ελληνικό εθνικό ύμνο δεν αναφέρεται σε χρήση βίας; Τι λες να έκοβε το σπαθί εκείνη την εποχή, ντομάτες και ραδίκια ή ανθρώπινα κεφάλια; Στον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, ένα πολεμικό άσμα που γράφτηκε στο Στρασβούργο την νύχτα της κήρυξης του πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας στις 17 Απριλίου 1792, αναφέρεται μεταξύ άλλων:
L'étendard sanglant est levé
Entendez vous dans les campagnes
Mugir ces féroces soldats
Ils viennent jusque dans vos bras,
égorger vos fils, vos compagnes
Aux armes citoyens!
Formez vos bataillons!
Marchons, marchons,
Qu'un sang impur abreuve nos sillons.
Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε
Ακούστε στα λιβάδια
Να βρυχώνται αυτοί οι άγριοι στρατιώτες
Έρχονται ως την αγκαλιά σας,
Να σφάξουν τους γιους σας, τις συντρόφους σας.
Στα όπλα πολίτες!
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Εμπρός, Εμπρός,
Το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: Η καλλιτεχνική έκφραση δεν φτιάχνεται για να μπαίνει σε καλούπια και να πειθαρχεί σε κυβερνητικούς περιορισμούς. Δεν μιλάω για την Τέχνη των τραγουδοποιών που διασκέδαζαν και υμνούσαν τους βασιλιάδες της αρχαιότητας. Δεν μιλάω για την Τέχνη της συναίνεσης και του συμβιβασμού. Μιλάω για την λαϊκή Τέχνη της αξιοπρέπειας που γεννιέται και πεθαίνει στη στιγμή και στο κλάσμα του δευτερολέπτου που εκφράζεται ο εκάστοτε δημιουργός της. Και αυτή η Τέχνη, καλώς ή κακώς, είναι από τη φύση της αναρχική, ελεύθερη, απροσάρμοστη και ενοχλητική για τους ισχυρούς. Για παράδειγμα, το 1959 η φανταστική Billie Holiday μας μιλούσε στο Strange Fruit για τα πτώματα των κρεμασμένων μαύρων. Τα παρομοίαζε με παράξενα φρούτα που κρέμονται από ένα δέντρο που έχει παράξενους καρπούς, αίμα στα φύλλα και στις ρίζες. Μια δυνατή κλωτσιά στα μούτρα της ρατσιστικής Αμερικής της εποχής.
Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.
Οι Bodycount στο τραγούδι «Copkiller» λένε
I'm cop killer, it's better you than me
Cop killer, fuck police brutality!
Cop killer, I know your family's grievin' (fuck 'em!)
Cop killer, but tonight we get even, haha!
Οι Stampin’ Ground στο τραγούδι τους «Officer Down» λένε
In an ideal world
There'd be no need for law
No need for police
But in a society so sick
So obsessed with blind greed
Someone has to protect
The old and the weak
Officer down
Οι Γενιά του Χάους στο τραγούδι τους «Μπασταρδοκρατία» λένε
Δικαιώματα που ξέρατε τώρα δεν υπάρχουν
υπάρχει μια σκατοζωή και μια τυφλή υπακοή
με την εκμετάλλευση και τον ηλίθιο φόβο
οι μαλάκες αρχηγοί σου γαμάνε την ψυχή.
Δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι ελευθερία
είναι μόνο μια μπασταρδοκρατία.
Παντού λογοκρισία και βρωμικες παγίδες
συνέχεια σε ελέγχουν ακόμα και όταν φτύνεις
ψέματα σου λένε για αγάπη και ειρήνη
και στο φαΐ σου ρίχνουν μισό κιλό στρυχνίνη.
Θα μπορούσα να συνεχίσω και να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις από την ελληνική και τη διεθνή εμπειρία όπου καλλιτεχνικά έργα υμνούν τη βία ή υποκινούν ξεκάθαρα σε μαζική χρήση βίας. Μερικά από αυτά τα έργα έγιναν πασίγνωστα και αγαπήθηκαν από τμήματα του κοινού εδώ και αιώνες. Η προσπάθεια μερικών βουτυρομπεμπέδων τεχνοκρατών που βρέθηκαν σε κυβερνητικό πόστο εξαιτίας της ηλιθιότητας όσων τους ψήφισαν και οι επιθυμίες της νέας βαρβαρότητας θα πέσουν, για άλλη μία φορά, στο κενό. Γιατί απλούστατα τους γράφουμε και αυτούς, και τις μαριονέτες τους και τους μπάτσους και τους δικαστές τους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Με αυτό το νόμο σε ισχύ, θα κρίνουν οι διωκτικές αρχές της χώρας αν κάποιοι στίχοι σε ένα τραγούδι ή ένας διάλογος σε μία ταινία ή κάποιο ποίημα υποκινεί σε πράξεις τρομοκρατίας. Δηλαδή, το υλικό που αναρτάται στο διαδίκτυο, όχι απλά θα λογοκρίνεται και θα «κατεβαίνει», αλλά ο δημιουργός και ο χρήστης του θα διώκεται ποινικά. Τα έχω γράψει πολλές φορές και το επαναλαμβάνω άλλη μία: Τα νομοσχέδια της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και πολλών άλλων κυβερνήσεων στον πλανήτη, δεν έχουν καμία σχέση με μέτρα περιορισμού εξάπλωσης του covid-19. Είναι μέτρα που έρχονται από ένα ολοκληρωτικό μέλλον όπου ο αυταρχικός κρατισμός θα είναι κυρίαρχος και δεν θα επιτρέπεται καν η παραμικρή αμφισβήτησή του.
Ένα αποστειρωμένο μέλλον, άχρωμο και ουδέτερο. Ένα μέλλον κομμένο και ραμμένο στα σχέδια των νοικοκυραίων μεσοαστών που αποτελούν τα πιο συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας. Οτιδήποτε χαλάει τα όνειρα του έντιμου άνθρωπου κυρ Παντελή πρέπει να παταχθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Οι πορείες, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις με τους μπάτσους, τα τραγούδια που μπορεί να ακούσουν τα παιδιά του, οι μετανάστες στους δρόμους που χαλάνε την αισθητική και τον πολιτισμό (;;;;) του, οι λέξεις που πετσοκόβουν και αφυπνίζουν συνειδήσεις. Όλα αυτά πρέπει να απαγορευτούν και να εξαλειφθούν. Βέβαια, οι εξουσιαστές για άλλη μια φορά τυφλώνονται από την υπέρμετρη αλαζονεία τους. Γιατί; Γιατί η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη με περιπτώσεις βίας και μαγικές στιγμές που οι αδύνατοι προσπάθησαν να τερματίσουν τη βία που δέχονται από τους δυνατούς. Δεν θα καταφέρουν τίποτα.
Πολλά από τα έθνη όχι μόνο δεν κρύβουν τη χρήση της βίας που χρειάστηκε για να δημιουργηθούν αλλά την εκθειάζουν μέσω των εθνικών ύμνων τους. Για σκέψου φίλε αναγνώστη, όταν ο Διονύσιος Σολωμός μιλάει για την «κόψη του σπαθιού την τρομερή» στον ελληνικό εθνικό ύμνο δεν αναφέρεται σε χρήση βίας; Τι λες να έκοβε το σπαθί εκείνη την εποχή, ντομάτες και ραδίκια ή ανθρώπινα κεφάλια; Στον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, ένα πολεμικό άσμα που γράφτηκε στο Στρασβούργο την νύχτα της κήρυξης του πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας στις 17 Απριλίου 1792, αναφέρεται μεταξύ άλλων:
L'étendard sanglant est levé
Entendez vous dans les campagnes
Mugir ces féroces soldats
Ils viennent jusque dans vos bras,
égorger vos fils, vos compagnes
Aux armes citoyens!
Formez vos bataillons!
Marchons, marchons,
Qu'un sang impur abreuve nos sillons.
Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε
Ακούστε στα λιβάδια
Να βρυχώνται αυτοί οι άγριοι στρατιώτες
Έρχονται ως την αγκαλιά σας,
Να σφάξουν τους γιους σας, τις συντρόφους σας.
Στα όπλα πολίτες!
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Εμπρός, Εμπρός,
Το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: Η καλλιτεχνική έκφραση δεν φτιάχνεται για να μπαίνει σε καλούπια και να πειθαρχεί σε κυβερνητικούς περιορισμούς. Δεν μιλάω για την Τέχνη των τραγουδοποιών που διασκέδαζαν και υμνούσαν τους βασιλιάδες της αρχαιότητας. Δεν μιλάω για την Τέχνη της συναίνεσης και του συμβιβασμού. Μιλάω για την λαϊκή Τέχνη της αξιοπρέπειας που γεννιέται και πεθαίνει στη στιγμή και στο κλάσμα του δευτερολέπτου που εκφράζεται ο εκάστοτε δημιουργός της. Και αυτή η Τέχνη, καλώς ή κακώς, είναι από τη φύση της αναρχική, ελεύθερη, απροσάρμοστη και ενοχλητική για τους ισχυρούς. Για παράδειγμα, το 1959 η φανταστική Billie Holiday μας μιλούσε στο Strange Fruit για τα πτώματα των κρεμασμένων μαύρων. Τα παρομοίαζε με παράξενα φρούτα που κρέμονται από ένα δέντρο που έχει παράξενους καρπούς, αίμα στα φύλλα και στις ρίζες. Μια δυνατή κλωτσιά στα μούτρα της ρατσιστικής Αμερικής της εποχής.
Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.
Οι Bodycount στο τραγούδι «Copkiller» λένε
I'm cop killer, it's better you than me
Cop killer, fuck police brutality!
Cop killer, I know your family's grievin' (fuck 'em!)
Cop killer, but tonight we get even, haha!
Οι Stampin’ Ground στο τραγούδι τους «Officer Down» λένε
In an ideal world
There'd be no need for law
No need for police
But in a society so sick
So obsessed with blind greed
Someone has to protect
The old and the weak
Officer down
Οι Γενιά του Χάους στο τραγούδι τους «Μπασταρδοκρατία» λένε
Δικαιώματα που ξέρατε τώρα δεν υπάρχουν
υπάρχει μια σκατοζωή και μια τυφλή υπακοή
με την εκμετάλλευση και τον ηλίθιο φόβο
οι μαλάκες αρχηγοί σου γαμάνε την ψυχή.
Δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι ελευθερία
είναι μόνο μια μπασταρδοκρατία.
Παντού λογοκρισία και βρωμικες παγίδες
συνέχεια σε ελέγχουν ακόμα και όταν φτύνεις
ψέματα σου λένε για αγάπη και ειρήνη
και στο φαΐ σου ρίχνουν μισό κιλό στρυχνίνη.
Θα μπορούσα να συνεχίσω και να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις από την ελληνική και τη διεθνή εμπειρία όπου καλλιτεχνικά έργα υμνούν τη βία ή υποκινούν ξεκάθαρα σε μαζική χρήση βίας. Μερικά από αυτά τα έργα έγιναν πασίγνωστα και αγαπήθηκαν από τμήματα του κοινού εδώ και αιώνες. Η προσπάθεια μερικών βουτυρομπεμπέδων τεχνοκρατών που βρέθηκαν σε κυβερνητικό πόστο εξαιτίας της ηλιθιότητας όσων τους ψήφισαν και οι επιθυμίες της νέας βαρβαρότητας θα πέσουν, για άλλη μία φορά, στο κενό. Γιατί απλούστατα τους γράφουμε και αυτούς, και τις μαριονέτες τους και τους μπάτσους και τους δικαστές τους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
No comments:
Post a Comment