ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΘΕΑΤΡIKA ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο δίνοντας συγχαρητήρια στην αμερικάνικη πρεσβεία, τους μοντέρνους νεοφιλελέ φιλόσοφους που ευδοκιμούν στη χώρα, τους αριστεροδεξιούς φρουρούς της δημοκρατίας και τους άξιους μεγαλοδημοσιογράφους που απαίτησαν, και τελικά κατάφεραν, να ματαιωθούν οι τελευταίες θεατρικές παραστάσεις του έργου της Πηγής Δημητρακοπούλου "Ισορροπία του Νας".

 

Αναφέρομαι φυσικά στο θεατρικό έργο που έγινε διάσημο, όχι για την εμπορική επιτυχία του, το μήνυμα, την υπόθεση, την πλοκή, ή τους ηθοποιούς του, αλλά γιατί τόλμησε να χρησιμοποιήσει αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού "Η μέρα εκείνη". Η παράσταση, όμως, δεν είναι βασισμένη αποκλειστικά στο βιβλίο του Ξηρού, ούτε είναι αφιερωμένη στη ζωή του αφού "πατάει" και στους Δίκαιους του Αλμπέρ Καμύ, στα πρακτικά από τη δίκη της 17 Ν, καθώς και σε λογοτεχνικά, ιστορικά και δημοσιογραφικά κείμενα. Ασήμαντες λεπτομέρειες για τους ελληνοχριστιανούς κατοίκους της μοναδικής ευρωπαϊκής χώρας που ΔΕΝ έχει προχωρήσει στο διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας παρόλο που βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2016.

 

Η επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού Θεάτρου ανέφερε ότι "η Πηγή Δημητρακοπούλου με την ομάδα της επιχειρούν τη σύνθεση ενός νέου έργου για τους αξιακούς κώδικες των ανθρώπων, τη δικαιοσύνη και την τρομοκρατία στην πρόσφατη ελληνική ιστορία". Μέγα λάθος. Τέτοια ενοχλητικά θέματα είναι απαγορευμένα στο ελληνικό προτεκτοράτο, που τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει νταβατζή και επίσημα αφού προτίμησε την ποιοτική γερμανική μπότα από τα στιβαρά χέρια του θείου Σαμ που κουμαντάρανε το ελληνικό σκάφος από το 1947. Επιτρέπεται να παίζονται τέτοιου είδους παραστάσεις; Επιτρέπεται να ξοδεύουμε το δημόσιο χρήμα του έλληνα φορολογούμενου σε προκλητικές κινήσεις που διχάζουν το κοινό; 

Το Εθνικό Θέατρο, ενώ αρχικά έλεγε ότι "Το θέατρο σαν τέχνη, δεν έρχεται να ξαναδικάσει, αλλά να αναδείξει καίρια ανθρώπινα προβλήματα. Είναι χώρος δημόσιου διαλόγου. Η Πειραματική Σκηνή ως τόπος έρευνας νέων καλλιτεχνών, οφείλει να καταπιάνεται και με επικίνδυνα θέματα, ακόμη και αν πατάει στην κόψη του ξυραφιού", τελικά αποφάσισε να ακυρώσει τις τελευταίες παραστάσεις επειδή "η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργήσει τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο, αντί να προβάλει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και το γόνιμο προβληματισμό, στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού".  

Η συνέχιση των τελευταίων τριών παραστάσεων θα καλλιεργούσαν τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο “στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού”, ενώ το απότομο κατέβασμα της παράστασης δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: Στην Ελλάδα δημοκρατία είναι αυτό που αρέσει στους πολλούς και αυτό που δεν αρέσει στους πολλούς δεν πρέπει να υπάρχει. Περίεργο; Όχι βέβαια. Μιλάμε για την Ελλάδα, τη χώρα που λατρεύει να μισεί το διαφορετικό, τη χώρα με τους χριστιανικούς νόμους που επιτρέπουν την ποινική δίωξη ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης ενώ παράλληλα δίνουν την εξωφρενική δυνατότητα σε θρησκευτικές οργανώσεις να ελέγχουν την ελεύθερη έκφραση.

Αρκεί να σκεφτείς την ανυπαρξία ανεξάρτητης και ελεύθερης πληροφόρησης, τα ελάχιστα ενοχλητικά, για αριστερούς και δεξιούς, άρθρα που μπορούν να περιγράψουν την πραγματικότητα, την έλλειψη απόψεων που θέλουν να ακουστούν και να προβληματίσουν και όχι να χαϊδέψουν αυτιά, να προκαλέσουν διορισμούς, προαγωγές, κυβερνητικά μπράβο και χρήσιμες γνωριμίες, για να καταλάβεις ότι μία τέτοια θεατρική παράσταση είναι πολυτέλεια για αυτό το μέρος. Μιλάμε για την Ελλάδα, για τη χώρα που το 2015 κατέκτησε την τιμητική 91η θέση (ανάμεσα σε 180 χώρες) στην ετήσια έκθεση της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα» για την Ελευθερία του Τύπου. Για τη χώρα που στην ίδια έκθεση το 2014 ήταν πίσω από Λιβερία, Γκαμπόν, Ζάμπια, Βολιβία και το θρυλικό βασίλειο του Μπουτάν.

Και τι θα γίνει όμως με τους συγγενείς των θυμάτων της 17Ν; Αυτούς δεν πρέπει να τους ρωτήσουμε; Έχουν το πένθος τους και πρέπει να το σεβαστούμε. Μάλιστα. Το ίδιο πένθος είχαν και έχουν οι συγγενείς όσων πέθαναν από αστυνομικές σφαίρες, από εργατικά ατυχήματα, από "σωτήριες" στρατιωτικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ και Συρία και από ναυάγια στα πλωτά φέρετρα των εφοπλιστών. Για παράδειγμα, οι συγγενείς του Μιχάλη Καλτεζά είδαν το δολοφόνο του παιδιού τους να παραμένει ατιμώρητος για το έγκλημα του, οι συγγενείς των σακατεμένων εργατών βλέπουν τους ιδιοκτήτες της εργοδότριας εταιρείας να γίνονται ινδάλματα, είδωλα και εξώφυλλα σε λαμπερά περιοδικά (και ένα στρατό υποταγμένων να τους γλύφει μέχρι αηδίας), αλλά, υποθέτω ότι, συνεχίζουν τη ζωή τους, χωρίς να περιμένουν την παραμικρή δικαίωση. 

Για να αναφερθώ και σε κάτι επίκαιρο αγαπητοί αναγνώστες, ξέρετε και οι πρόσφυγες που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο έχουν και ελπίδες και όνειρα και φιλοδοξίες και συγγενείς και φίλους και άτομα που αγαπάνε, αλλά πεθαίνουν κατασυκοφαντημένοι και άταφοι. Άτιμη κοινωνία έτσι;

Όσο για τα επιχειρήματα που διάλεξαν τα άτομα που συκοφάντησαν από την πρώτη στιγμή την παράσταση, δεν χρειάζεται να ασχοληθείς σοβαρά γιατί πολύ απλά προέρχονται από άτομα που ΔΕΝ είδαν το έργο, επομένως η βαρύτητα της άποψης τους είναι κάτι ανάμεσα στο μηδαμινή και το ανύπαρκτη. Θα αναφερθώ μόνο στην τρομερή δήλωση του αξεπέραστου Κώστα Γκιουλέκα και αυτό επειδή είναι ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού της ΝΔ. Σύμφωνα με τον Γκιουλέκα λοιπόν "το αίμα αθώων δεν παράγει Τέχνη". Δηλαδή, αν πάρουμε στα σοβαρά τον υπεύθυνο πολιτισμού της ΝΔ, το 50% και βάλε των βιβλίων, των τραγουδιών, των πινάκων και των ταινιών δεν εμπνεύστηκαν από αίμα αθώων. 

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Γκιουλέκες σε αυτή τη χώρα για να διδάσκουν πολιτισμό. Αλλιώς δεν θα μαθαίναμε ποτέ ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί η Γκερνίκα του Πικάσο, η Ιλιάδα του Ομήρου, τα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου, η Σφαγή της Χίου του Ευγένιου Ντελακρουά, το Strange Fruit της Billie Holiday ή το Sunday Bloody Sunday των U2. Θα έγραφα πολλά και για εκείνες τις “άγιες” δολοφονίες που περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες η Παλαιά Διαθήκη, όταν δεν μας λέει για συνομιλίες ανθρώπου και φιδιού, ζωοκλοπές και απάτες, αλλά αυτά είναι ζητήματα προσωπικής πίστης που οι ασεβείς άθεοι, σαν και μένα, δεν μπορούν να καταλάβουν. 

Για όλους αυτούς τους λόγους δίνω συγχαρητήρια και πάλι στην αμερικάνικη πρεσβεία, τους μοντέρνους νεοφιλελέ φιλόσοφους που ευδοκιμούν στη χώρα, τους αριστεροδεξιούς φρουρούς της δημοκρατίας και τους άξιους μεγαλοδημοσιογράφους που απαίτησαν, και τελικά κατάφεραν, να ματαιωθούν οι τελευταίες θεατρικές παραστάσεις του έργου της Πηγής Δημητρακοπούλου "Ισορροπία του Νας".  

ΥΓ: Ξέραμε ότι τα στελέχη του Σύριζα είναι ανήθικοι, υποκριτές, ξεφτίλες και ψευταράδες. Τώρα μάθαμε ότι είναι και κοτάρες.