Κάθε πράγμα στον καιρό του λένε. Κάθε τέτοια εποχή, λίγο πριν το καλοκαίρι, έχουμε τις πανελλήνιες εξετάσεις που δίνουν οι μαθητές με στόχο την εισαγωγή σε κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή. Αυτή η σχολή θα σου παρέχει εξειδικευμένη μόρφωση, θα σου προσφέρει ένα πτυχίο και στη συνέχεια θα βρεις μία σχετικά καλοπληρωμένη δουλειά με υποφερτές εργασιακές συνθήκες.
Όλα αυτά στη θεωρία αγαπητή φίλη και αγαπητέ φίλε. Στην πράξη, το πτυχίο της σχολής δεν σου εξασφαλίζει καμία δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασες σε μία χώρα με 25% επίσημη ανεργία και 50% επίσημη ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών. Επιπλέον, θα υπάρξει μία λογική απογοήτευση όταν καταλάβεις ότι δεν υπάρχει η παραμικρή σύνδεση ανάμεσα στα πανεπιστήμια και την ελληνική αγορά εργασίας. Αυτή η απογοήτευση θα μεγαλώσει όταν διαπιστώσεις οτι το πτυχίο δεν ήταν αυτό που περίμενες.
Το θέμα του κειμένου δεν είναι αυτό όμως. Το θέμα είναι η αληθινή μόρφωση και ο άγνωστος που λέγεται παιδεία. Αυτός ο άγνωστος που μπορεί να αλλάξει ριζικά τα πράγματα στην ελληνική επικράτεια. Αντίθετα με ότι πιστεύουν οι υστερικοί βαθμομανείς γονείς, το σχολείο δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με την είσοδο στην ανώτατη εκπαίδευση. Το σχολείο έχει την υποχρέωση να παρέχει σφαιρικές γνώσεις στα παιδιά και κυρίως νέες μαθησιακές μεθόδους που έχουν σαν κορμό την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση. Η εξειδίκευση πάνω σε ένα απόλυτα συγκεκριμένο τομέα θα έρθει μετά το σχολείο.
Όσοι, καλώς ή κακώς, ζούμε στην Ελλάδα ξέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία παιδεία, ούτε στους μορφωμένους, ούτε στους αμόρφωτους, ούτε στους φτωχούς, ούτε στους πλούσιους. ούτε στους άσχημους, ούτε στους όμορφους. Το βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους, στις παραλίες, στα σκουπίδια και στα κανάλια. Για παράδειγμα, σκέψου κάποιους πολύ ζάπλουτους εφοπλιστές, πολύ διάσημους καλλιτέχνες, πολύ επιτυχημένους δικηγόρους. Τώρα σκέψου και τον τρόπο που μιλάνε, που γράφουν, που διαλέγουν τους συνεργάτες τους. Αηδία. Η παιδεία δεν υπάρχει στην χώρα μας γιατί δεν έχει να κάνει με λεφτά. Και επομένως δεν μετράει. Simple as that.
Τι θα μπορούσε να κάνει μια άλλη παιδεία και ένα σχολείο προσανατολισμένο σε διαφορετική κατεύθυνση; Θα μπορούσε να κάνει θαύματα. Θα μπορούσε να διδάξει ένα διαφορετικό τρόπο οδικής συμπεριφοράς που θα μείωνε κατα πολύ τα τροχαία ατυχήματα, που αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι η τρίτη αιτία θανάτου στη χώρα! Θα μπορούσε να εστιάσει στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Θα μπορούσε να προάγει την αρμονική σχέση με τα υπόλοιπα ζώα. Θα μπορούσε να αποκλείσει μία και καλή τις θρησκευτικές ανοησίες και τα αρχαία παραμυθάκια περί θεού, κάτι που θα κατέληγε με μαθηματική ακρίβεια στον πολυπόθητο διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Θα μπορούσε να μειώσει την κυριαρχία της εικόνας, να επιμείνει στην ουσία, να μάθει στους μαθητές να διαβάζουν, να συσχετίζουν, να τολμάνε.
Είναι αστείο να περιμένουμε να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα χωρίς να γίνουν ριζικές αλλαγές στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας. Την ίδια ώρα όμως, είναι εξίσου αστείο να περιμένουμε αλλαγές στην παιδεία όταν μία χώρα είναι τόσο σάπια όσο η Ελλάδα. Όταν οι καθηγητές κάνουν αγγαρεία και πληρώνονται με 700 ευρώ το μήνα, πολύ λιγότερα από τους μπάτσους. Όταν η κοινωνία θεωρεί τους καθηγητές σαν τους βολεμένους που "κάνουν 3 μήνες διακοπές". Όταν οι γονείς δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα και απαιτούν με το ζόρι βαθμούς, γιατρούς και αρχιτέκτονες στο ελληνικό προτεκτοράτο, που δεν έχει τι να τους κάνει. Όταν ο τελικός στόχος είναι η φυγή στο εξωτερικό, ή μια δουλειά που θα έχει φράγκα, ασχέτως ηθικής και τιμιότητας.
Ένα σοβαρό σχέδιο για την ενίσχυση της ουσιαστικής παιδείας θα ξεκινούσε από τα νήπια και θα έφτανε στο πανεπιστήμιο. Θα ήταν το ίδιο για τουλάχιστον 10-15 χρόνια, θα είχε στόχους, πλάνο και αξιολόγηση. Και θα έπρεπε να τηρηθεί υποχρεωτικά από όλους (υπουργούς, καθηγητές, μαθητές και γονείς). Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στον ορίζοντα, οπότε η παιδεία θα συνεχίσει να είναι κάτι άγνωστο...
No comments:
Post a Comment