6 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ

Μάιος 2010 – Μάιος 2016. 6 χρόνια γεμάτα με διάκριση, ανάπτυξη και χειροπιαστή οικονομική βελτίωση. 6 χρόνια γεμάτα με μνημόνια. Μνημόνια της δεξιάς, της αριστεράς, του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά και του Τσίπρα.

6 χρόνια που, αν πιστέψουμε τους πολιτικούς που είναι στην κυβέρνηση, έσωσαν τη χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε μετά από δεκαετίες εξωφρενικής σπατάλης και εγκληματικής διαχείρισης των εσόδων.

6 περήφανα χρόνια που μας κράτησαν στο ευρώ. 6 χρόνια με νούμερα που λένε την αλήθεια για το τι πραγματικά έχει συμβεί στην ελληνική επικράτεια. 6 χρόνια που μπορούν κάλλιστα να γίνουν 16, 26, 36 ή και 99, όσα είναι δηλαδή η διάρκεια ζωής του υπερταμείου που θα αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία για την αποπληρωμή του χρέους. 6 χρόνια γεμάτα με προβλέψεις από τους ειδικούς τεχνοκράτες της Ευρωζώνης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. 6 χρόνια γεμάτα με επισκέψεις από σπεσιαλίστες κοκάκηδες που ξέρουν πως να κάνουν τη δουλειά.

Ας δούμε πιο αναλυτικά τη μεγαλειώδη επιτυχία:

-) Το ΑΕΠ της χώρας το 2009 ήταν 237,4 δις ευρώ. Το ΑΕΠ της χώρας το 2015 ήταν περίπου 185 δις ευρώ. Με μία απλή αφαίρεση βλέπουμε ότι το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 52 δις. Χωρίς πόλεμο, χωρίς σεισμούς και τσουνάμι, χωρίς εξωγήινους, χωρίς νεφελίμ και ελλοχίμ η ελληνική οικονομία βούλιαξε.

-) Οι οικονομολόγοι λένε ότι δεν έχει σημασία το δημόσιο χρέος μιας χώρας αν δεν το εξετάσεις σε σύγκριση με το ΑΕΠ της. Έχουν δίκιο. Το ίδιο ισχύει και στην πραγματική ζωή. Άλλο πράγμα είναι να χρωστάει η Μπαρτσελόνα 50 εκατομμύρια και άλλο πράγμα είναι να τα χρωστάει ο Εργοτέλης. Η Μπαρτσελόνα με αυτά τα χρέη είναι βιώσιμη, ο Εργοτέλης θα εξαφανιστεί μέσα σε λίγες ώρες. Το 2009 η Ελλάδα χρωστούσε 301 δις ευρώ. Σήμερα, η Ελλάδα χρωστάει 320 δις. Η χώρα σήμερα χρωστάει περισσότερα ενώ έχει μικρότερο ΑΕΠ, ενώ το 2009 χρωστούσε λιγότερα ενώ είχε μεγαλύτερο ΑΕΠ.

-) Οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου έχουν μειωθεί από τα 22 δις στα 18 δις.

-) Η ανεργία το 2009 ήταν 9,7% και οι επίσημοι άνεργοι ήταν 489.543 άτομα. Η ανεργία τον Φεβρουάριο του 2016 έφτασε το 24,2% και οι επίσημοι άνεργοι ήταν 1.158.731 άτομα. Επιπλέον, στους νέους έως 24 ετών το ποσοστό των ανέργων ανέρχεται σε 51,4%.

Μιλάμε για ένα πραγματικό έπος, ένα φανταστικό επίτευγμα που μόνο οι δοξασμένοι Έλληνες θα μπορούσαν να πετύχουν, αφού όπως είχε δηλώσει στο παρελθόν ένας παρασημοφορημένος από το FBI πρώην υπουργός ΠΡΟστασίας του ΠΟλίτη, «αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρνε άλλη χώρα στην Ευρώπη θα είχε γίνει επανάσταση». Εδώ δεν έγινε. Για να λέμε την αλήθεια μία φορά φτάσαμε κοντά, τον Ιούνιο του 2011, αλλά η λαομίσητη αστυνομία που εκτελούσε τις εντολές του Χρήστου Παπουτσή (ναι αυτού που μετά από λίγο καιρό έγινε εκπρόσωπος της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα) έριξε 3 χιλιάδες δακρυγόνα μέσα σε 2 μέρες στην πλατεία Συντάγματος και «μείναμε Ευρώπη».

Τα παραπάνω νούμερα δεν αμφισβητούνται από κανένα. Τα παραπάνω νούμερα λένε την αλήθεια: Μετά από 1,2,3 μνημόνια, μετά από το PSI, μετά από τα άπειρα προεδρικά διατάγματα και τους εφαρμοστικούς νόμους είχαμε εκτόξευση της ανεργίας, απανωτές μειώσεις μισθών και συντάξεων, απώλεια του 25% της οικονομίας και αύξηση του δημοσίου χρέους. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος (τα κομματόσκυλα δεν είναι σοβαροί άνθρωποι, είναι το χειρότερο είδος ανθρώπου) που να πιστεύει ότι όλα αυτά τα εγκλήματα έγιναν για να βελτιωθεί κάτι. Ο στόχος δεν ήταν να βελτιωθεί κάτι, αλλά να γκρεμιστούν τα πάντα.

Το πρώτο μνημόνιο έλεγε όλη την αλήθεια. Τα υπόλοιπα απλά ακολουθούσαν το ίδιο πνεύμα, τις ίδιες αρχές, την ίδια κατεύθυνση, τον ίδιο οδικό χάρτη. Η Ελλάδα έπρεπε να πάρει άμεσα μια σειρά από βάναυσα υφεσιακά μέτρα και να περιορίσει δραστικά τις δαπάνες της για να γίνει ανταγωνιστική σε σχέση με τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ποιες είναι αυτές οι χώρες; Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία. Το μνημόνιο δεν απέτυχε όπως, ακόμα και σήμερα, νομίζουν μερικοί αφελείς συμπολίτες μας. Αντιθέτως, σημείωσε εκπληκτική επιτυχία και πέτυχε όλους τους στόχους του. Για παράδειγμα, το ελληνικό δημόσιο δεν είχε να κερδίσει κάτι από τις μειώσεις των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων. Και όμως, υποχρεώθηκε να το κάνει γιατί στο πλαίσιο του αυτομαστιγώματος όλα έπρεπε να πάνε προς τα κάτω, ακόμα και αν δεν υπήρχε λόγος. Η Ελλάδα σε 3-4 χρόνια από τώρα θα είναι στην ίδια κατάσταση με τις παραπάνω χώρες, εκτός και αν αλλάξει κάτι γρήγορα.

Οι χώρες δεν είναι μαγαζιά που κλείνουν όταν δεν πάνε καλά οικονομικά. Και η οικονομία δεν έχει να κάνει μόνο με το νόμισμα. Οι νομισματικές ενώσεις πάνε και έρχονται στην ιστορία αλλά οι χώρες μένουν. Οι ανθρώπινες ζωές μένουν. Δεν υπάρχει μόνο ο δρόμος των μνημονίων. Υπάρχει και η αξιοπρέπεια. Υπάρχει η ανεξαρτησία. Κατά την άποψη μου, τα πιθανά σενάρια είναι δύο. Το πρώτο σενάριο λέει πως σε κάποια φάση η συντριπτική πλειοψηφία του λαού (το 62% του δημοψηφίσματος ή έστω ένα μεγάλο τμήμα του) θα απαιτήσει τη ρήξη χωρίς να φοβάται τις οικονομικές συνέπειες που θα έχει αυτή στην καθημερινότητα μας. Δεν το βλέπω πολύ πιθανό για το άμεσο μέλλον γιατί οι πιο πολλοί δεν θέλουν να χάσουν τις αλυσίδες τους.

Το δεύτερο σενάριο είναι να δημιουργηθεί, μέσα από μία σειρά ξεκάθαρων και τολμηρών δράσεων, μία αποφασισμένη δυναμική μειοψηφία δεκάδων, ή και εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων που θα αφιερώσουν τη ζωή τους στην ανατροπή της σαπίλας. Ζούμε σε ένα μέρος που του έχουν επιβληθεί τριτοκοσμικοί όροι και ο αρμόδιος υπουργός δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε το ύψος του ΦΠΑ στις πιπεριές Φλωρίνης. Το μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας είναι οι αποφάσεις που δεν θα χρειάζονται ούτε καν την έγκριση της Βουλής, οι τοποτηρητές που θα επιβλέπουν την κατάσταση στην αποικία και τα τσιράκια τους. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ιστορία δεν πρόκειται να μας χαριστεί και θα πάρουμε αυτό που μας αξίζει…

(αναδημοσίευση από το hitandrun.gr)