as

as

Monday, January 15, 2018

ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ


Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Τζίμη Πανούση αρκετοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι, έκαναν δηλώσεις και ποσταρίσματα στα social media, αριστεροί και δεξιοί πολιτικοί προσπάθησαν με χαρακτηριστική αποτυχία να δείξουν ένα πιο συμπαθητικό και γήινο πρόσωπο και κάποιοι βυθίστηκαν σε ατέρμονες σκέψεις σχετικά με τη ζωή και τα μυστήρια που την χαρακτηρίζουν.

Δεν θέλω να γράψω για την υποκρισία που έπιασε high score για λόγους πρόσκαιρης δημοφιλίας, έτσι και αλλιώς ζούμε σε μία αφάνταστα υποκριτική, εγωιστική και συμβιβασμένη κοινωνία και αυτό δεν ήταν έκπληξη. "Να είσαι αυτός που είσαι και να λες αυτό που αισθάνεσαι, γιατί αυτοί που δίνουν σημασία δεν έχουν σημασία και αυτοί που έχουν σημασία δεν δίνουν σημασία". Λίγοι γνωρίζουν τα λόγια του ΓερμανοΑμερικάνου συγγραφέα Theodor Seuss "Ted" Geisel, γνωστού σαν Doctor Seuss, και ακόμη λιγότεροι τα εφαρμόζουν σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς τους.

Θα επιλέξω να σταθώ στη δήλωση του Νταλάρα και με αφορμή αυτή να μιλήσω για την politically correct σαπίλα που μας έχει περικυκλώσει: Τι μας είπε ο κύριος; "Έφυγε ένας νέος, ταλαντούχος άνθρωπος, βυθίζοντας στη θλίψη τα παιδιά του, την οικογένειά του. Ένας άνθρωπος που με τη σκέψη του, το χιούμορ του και την οξύτητα του λόγου του ήταν χρήσιμος στην κοινωνία, όπως όλοι οι πραγματικοί καλλιτέχνες. Οι αντιθέσεις που είχα μαζί του στο παρελθόν, με κάνουν να λυπάμαι ακόμα πιο βαθιά. Μπροστά στη ζωή και στο θάνατο, όλα γίνονται ασήμαντα, μηδαμινά. Καλό σου ταξίδι".

Η επιτυχημένη μετάφραση της συγκεκριμένης δήλωσης ήταν πως στο θάνατο δεν χωράνε οπαδικά. Το θέμα όμως είναι πολύ σοβαρό για να περιοριστεί σε έξυπνες ατάκες γιατί εκφράζει την παθητική συμπεριφορά μίας μεγάλης κατηγορίας ανθρώπων. Δυστυχώς, φαίνεται να ξεχνάμε καθημερινά ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή. Είναι λογικό να μαλώσεις με φίλους, συγγενείς και συντρόφους, να ειπωθούν σκληρά λόγια, να πληγώσεις και να πληγωθείς, να απογοητεύσεις και να απογοητευθείς, να πικράνεις και να πικραθείς. Αν πιστεύεις στις λέξεις που ξεστομίζεις και πετυχαίνεις το σπάνιο συντονισμό ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, τότε μπορείς να επιμείνεις γιατί πιστεύεις ότι έχεις δίκιο ή γιατί απλά θέλεις να ταΐσεις τον παντοδύναμο εγωισμό σου. Δικό σου θέμα.

Αν πάλι πιστεύεις ότι κάπου αδίκησες και σε αδίκησαν, πόνεσες και σε πόνεσαν, μίσησες και σε μίσησαν αδίκως, τότε σου έχω ευχάριστα νέα: Έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις, να εκφραστείς, να πεις αυτά που νιώθεις, να διορθώσεις μία παρεξήγηση, να κοιτάξεις το παρόν και να βάλεις μία οριστική τελεία στο παρελθόν που σε ταλαιπωρεί. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Για παράδειγμα, αν ο κύριος Νταλάρας, και ο κάθε κύριος Νταλάρας, ήθελε να ξεπεράσει τις αντιθέσεις που είχε στο παρελθόν με κάποιον/κάποια, θα μπορούσε να το κάνει στην πραγματική ζωή. Όχι στο θάνατο. Όταν πεθαίνουμε όλοι καλοί είμαστε, το θέμα είναι τι γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωής. Όλα εδώ πληρώνονται και, αν θέλεις, όλα εδώ διορθώνονται. Ο ερχομός του θανάτου είναι σαν το αναμενόμενο σφύριγμα του διαιτητή που επισφραγίζει όσα έχουν προηγηθεί στο παιχνίδι της ζωής.

Η δήλωση του Νταλάρα δεν ήρθε από το διάστημα, ούτε εκφράζει μόνο το άτομό του. Η προέκταση της δήλωσης είναι η γνωστή αηδιαστική εικόνα των συγγενών που κλαίνε με μαύρο δάκρυ κάποιον συγχωρεμένο γιατί ευελπιστούν ότι θα είναι οι τυχεροί της διαθήκης. Είναι η νίκη της ψεύτικης κοινωνικής διπλωματίας απέναντι στον αληθινό εσωτερικό ψυχικό κόσμο, η επιβλητική επικράτηση του φαίνεσθαι επί του είναι. Η συνέχιση του παραμυθιάσματος, η ατελείωτη ενίσχυση της εικόνας σου που αποτρέπει τις πράξεις. Γιατί οι πράξεις μπορούν να στηρίξουν μία ουσιαστική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Ατόφια και μοναδική.

Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, στην εποχή μας δεν "φοριέται" αυτό το είδος ανθρώπου. Είναι προτιμότερο να αράζεις στην οθόνη σου και να ενισχύεις την εγωνεκτρική πλευρά του εαυτού σου, παρά να αναλάβεις πρωτοβουλίες και ευθύνες. Είναι πιο άνετο να παρατηρείς τα γεγονότα σαν θεατής, παρά να δοκιμάσεις το ρόλο του δράστη. Είναι προτιμότερο να μιλάς μετά θάνατον, παρά να πράττεις στη ζωή. Και κάπως έτσι, μένεις εκτός ζωής..








No comments:

Post a Comment