Η ΠΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πιο εξωφρενικό “παράδοξο” της εποχής μας, έχει να κάνει με την παγκόσμια οικονομία; Ποιο είναι αυτό;

1) Το σύνολο του πληθυσμού της Γης ΠΟΤΕ δεν παρήγαγε τόσο πλούτο όσο σήμερα.

2) Αυτός ο πλούτος ΠΟΤΕ δεν κατέληγε σε τόσα λίγα άτομα όσο σήμερα.

Από τη μία μεριά, έχουμε την Παγκόσμια Τράπεζα να μας παρουσιάζει με επίσημα στοιχεία ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ έφτασε τα 74 τρις δολάρια για το 2016. Από την άλλη μεριά, έχουμε την πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ που μας λέει ότι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σημειώθηκε παγκόσμια αύξηση στα επίπεδα της πείνας, μετά από μια δεκαετία μειώσεων. Ο στόχος του ΟΗΕ είναι να εξαλειφθεί εντελώς η πείνα στον πλανήτη μέχρι το 2030, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: Οι πεινασμένοι αυξάνονται σταθερά. Ο αριθμός των υποσιτισμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο πλησιάζει τα 821 εκατομμύρια για το 2017, με την Αφρική να παραμένει στη χειρότερη κατάσταση βλέποντας το 21% του πληθυσμού της να υποσιτίζεται. Στη λίστα της ντροπής ακολουθεί το 11,4% του πληθυσμού στην Ασία, το 6,1% στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, το 7% στην Ωκεανία και κάτι λιγότερο από το 2,5% στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.

Ταυτόχρονα όμως, 672 εκατομμύρια ενήλικες είναι σήμερα παχύσαρκοι, σε σχέση με 600 εκατομμύρια που ήταν ο αντίστοιχος αριθμός το 2014! Αν συσχετίσουμε τα γεγονότα και τα νούμερα, δηλαδή αν κάνουμε κάτι που ποτέ δεν μας έμαθαν στο σχολείο, θα δούμε ότι τα νέα από τον πλανήτη Γη για το σωτήριο έτος 2018 είναι κάπως έτσι: Ο πλούτος όλο και αυξάνεται την ίδια ώρα που οι πεινασμένοι αυξάνονται και αυτοί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ενώ οι παχύσαρκοι αυξάνονται επίσης. Το ερώτημα που γεννιέται διαβάζοντας αυτές τις ασύλληπτες αντιθέσεις είναι ένα και ήρθε η ώρα να το βροντοφωνάξουμε δυνατά χωρίς φόβο και πάθος: Μήπως κάτι πάει πολύ στραβά στον καπιταλιστικό παράδεισο;

Τι νόημα έχει όλος αυτός ο προκλητικός πλούτος, τα σπίτια, τα αμάξια, τα αεροπλάνα, τα σκάφη, τα ρούχα, τα κοσμήματα και τα υπερσύγχρονα κινητά που σφουγγαρίζουν και φτιάχνουν καφέ όταν δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες όπως η τροφή, η πρόσβαση στο πόσιμο νερό και η στέγαση; Πως γίνεται να παράγουμε πάνω από 74 τρις δολάρια και να μην μπορούμε να τελειώσουμε σήμερα κιόλας με την πείνα; Προφανώς, το πρόβλημα προκύπτει στη μοιρασιά. Εκεί είναι όλο το ζουμί φίλε αναγνώστη. Στο πως μοιράζουν τον παραγόμενο πλούτο.

Ο καπιταλισμός έχει σαν στόχο την αέναη μεγιστοποίηση των κερδών για όσους αφιερώσουν τη ζωή τους στο κυνήγι του κέρδους. Το λογισμικό του δεν έχει χώρο για συναισθηματισμούς και τέτοιες ρομαντικές αηδίες. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δώσει με τη μορφή φιλανθρωπίας το 2-3-4% από τα εξωπραγματικά ετήσια κέρδη του για να κερδίσει φοροαπαλλαγές και να δικαιολογήσει έξοδα. Στο κυνήγι του κέρδους, όλα επιτρέπονται. Μίζες, υπερτιμολογήσεις, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, παρεμπόριο και θαλασσοδάνεια. Ο σωστός καπιταλιστής δεν αρκείται στο ορεκτικό, το πρώτο πιάτο, το κύριο γεύμα, και το επιδόρπιο. Για να κερδίσει τον ανταγωνιστή του, θέλει να αρπάξει και τα μαχαιροπίρουνα μαζί με το τραπεζομάντιλο φεύγοντας από το τραπέζι.

Ωραία όλα αυτά, θα πει κάποιος, αλλά εσύ τι προτείνεις ρε φίλε; Υπάρχει ρεαλιστική λύση; Φυσικά και υπάρχει. Ο ένας τρόπος να λυθεί το πρόβλημα του αγεφύρωτου χάσματος μεταξύ πλούσιων και φτωχών θέλει χρόνο και ένα ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό που θα μάθει σταδιακά στα παιδιά να μην αφιερώνουν τη ζωή τους στη λατρεία του χρήματος. Ο άλλος τρόπος μπορεί να εφαρμοστεί από σήμερα, αν θέλουν οι κυβερνήσεις. Λέγεται Όριο Προσωπικής Περιουσίας. Πόσα λεφτά θέλεις κύριε τάδε για να κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ; 500 εκατομμύρια ευρώ, 1 δις, 1,5 δις; Αυτά σου φτάνουν και σου περισσεύουν. Ούτε κέρμα παραπάνω. Μία ανεξάρτητη και πολυεθνική επιτροπή θα ελέγχει εξονυχιστικά τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη (ακίνητα, μετοχές, μετρητά, ράβδοι χρυσού, ομόλογα, καταθέσεις, δύσκολα ανιχνεύσιμα ποσά σε παράκτιες εταιρείες) μία φορά το χρόνο και όσοι υπερβαίνουν το όριο θα τιμωρούνται αυστηρά με οικονομικές ποινές και πρόστιμα που θα καταλήγουν στους φτωχότερους/υποσιτισμένους αυτού του κόσμου.

Θα βρεθούν σίγουρα ορισμένοι που θα πουν ότι το Όριο Προσωπικής Περιουσίας είναι ένα αντιδημοκρατικό μέτρο που περιορίζει βάναυσα την ελευθερία του ατόμου. Λάθος. Πέρα από το αστείο του επιχειρήματος, αν λάβουμε υπόψιν μας το αστρονομικό ποσό του ορίου, είναι ένα μέτρο που διασφαλίζει τη μείωση της πείνας και το “μάζεμα” του αδιανόητου χάσματος. Με τον ίδιο τρόπο που ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας θεσπίζει σαν ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας των αυτοκινήτων τα 50 χιλιόμετρα την ώρα μέσα στις κατοικημένες περιοχές και τα 130 χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους. Τα όρια ισχύουν για όλους και για κάθε όχημα. Και για τα Λάντα και για τις Φεράρι. Φυσικά και ο οδηγός μιας Φεράρι μπορεί να τρέξει άνετα με 230 χιλιόμετρα την ώρα και το αμάξι θα ανταποκριθεί πλήρως, αλλά το όριο υφίσταται για να διασφαλίζει την ασφάλεια όλων των οδηγών και των οχημάτων.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν κάνουμε κάτι σήμερα για να εξολοθρεύσουμε τις πολιτικές που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους με γοργούς ρυθμούς, τότε αναπόφευκτα θα έρθει η στιγμή που οι πεινασμένοι θα περάσουν κυριολεκτικά πάνω από τους χορτάτους...