as

as

Thursday, September 13, 2018

ΕΝΑΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ


Ήταν μεσάνυχτα και το ημερολόγιο έδειχνε 18 Σεπτεμβρίου 2013 όταν ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι του Γιώργου Ρουπακιά. Μπορεί οι συνετοί και καθωσπρέπει νοικοκυραίοι να βούτηξαν για άλλη μία φορά από τα σύννεφα, αλλά όσοι προσπαθούν να ενημερώνονται και να παρατηρούν τις πολιτικές εξελίξεις ήξεραν ότι κάτι τέτοιο ήταν θέμα χρόνου να (ξανά)συμβεί.

Η εντυπωσιακή είσοδος του ναζισμού στο προσκήνιο μέσα από τις εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους που του πρόσφεραν απλόχερα οι υποστηρικτές των ναζί, συγκεκριμένα το 6.92% των συνετών και καθωσπρέπει νοικοκυραίων-ψηφοφόρων στις εκλογές που έγιναν τον Ιούνιο του 2012, ήταν σίγουρο ότι θα προκαλέσει ένα πρωτόγνωρο κύμα μίσους. Το δηλητήριο του εθνικισμού, που είχε συνηθίσει να κάθεται φρόνιμα ευρισκόμενο για δεκαετίες μέσα σε περιθωριακές ομάδες και στις ακροδεξιές παρυφές της Νέας Δημοκρατίας, βρήκε τη μαζικότητα που τόσο απεγνωσμένα έψαχνε και βγήκε στην επιφάνεια ορμητικά. Η δολοφονία του Φύσσα υπήρξε απλά το αποκορύφωμα των ναζιστικών ενεργειών που έγιναν με την απροκάλυπτη κάλυψη της αστυνομίας και την προκλητική ανοχή του αμαρτωλού ελληνικού κράτους.

Λίγους μήνες πριν, το πρωί της 17ης Ιανουαρίου του 2013, ο μετανάστης εργάτης από το Πακιστάν Σαχζάτ Λουκμάν πήγαινε για δουλειά με το ποδήλατό του, όταν στα Κάτω Πετράλωνα του επιτέθηκαν δύο άτομα και τον μαχαίρωσαν θανάσιμα. Η δολοφονία, αν και 100% ρατσιστική, πέρασε στο ντούκου με εξαίρεση λίγες αριστερές και αναρχικές φωνές. Το θύμα ήταν ξένος, δεν ήταν Έλληνας και ελάχιστοι έκλαψαν για αυτόν. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: Οι φασίστες αποθρασύνθηκαν εντελώς, μέθυσαν από την ασυλία και πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Οι επιθέσεις σε μετανάστες έγιναν κάτι σαν καθημερινή συνήθεια και ένα οργανωμένο ντου των φασιστών στις 12/9/13 (μόλις έξι μέρες πριν τη δολοφονία Φύσσα) σε μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα απλά έδειξε τι θα επακολουθήσει. Εκείνη την περίοδο, τα τάγματα εφόδου του Μιχαλολιάκου και ο μαχητικός φασισμός έμοιαζε ανίκητος και συνέχιζε την προέλασή του.

Μέχρι τότε, οι μόνες πραγματικές κινήσεις αντίδρασης που έκοψαν τον βήχα των ναζί ήταν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού: Κάποιες αντιφασιστικές πορείες με σχετική μαζικότητα, οι αντιφασιστικές μοτοπορείες των αναρχικών σε σταμπαρισμένες περιοχές της Αθήνας που είχαν σημειωθεί ρατσιστικές επιθέσεις (η πιο ηχηρή ήταν αυτή στις 30/9/2012 που δέχτηκε επίθεση από την ομάδα ΔΕΛΤΑ με αποτέλεσμα 15 συλλήψεις που αργότερα έγιναν 21, βασανιστήρια από τους μπάτσους κατά την πενθήμερη παραμονή των συλληφθέντων στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ με το θέμα να παίρνει διεθνείς διαστάσεις μετά από δημοσιεύματα στην εφημερίδα Guardian και τον Δένδια να γίνεται ρεζίλι των σκυλιών) και η “επίσκεψη” μερίδας οπαδών του ΠΑΟΚ στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Θεσσαλονίκη, όταν οι ναζί αποπειράθηκαν να πυροδοτήσουν εξελίξεις στον αθλητικό σύλλογο που υποστηρίζουν.

Αυτά έγιναν τότε όμως. Τι γίνεται τώρα; Όσοι νομίζουν ότι σήμερα έχουμε ξεμπερδέψει με το φίδι του εθνικισμού το μόνο που καταφέρνουν είναι να ζουν σε εικονική πραγματικότητα. Μπορεί ο μάχιμος τομέας της Χρυσής Αυγής να έχει αποδυναμωθεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά παρατηρούμε live στις μέρες μας τον ανασχηματισμό ενός ετερόκλητου ακροδεξιού στρατοπέδου όπου εκκλησία, ψεκασμένοι πολίτες, βαψομαλιάδες στρατηγοί, χριστιανικές οργανώσεις, καιροσκόποι πολιτικοί και ζωηροί πιτσιρικάδες συμπορεύονται στο δρόμο.

Προσωπικά, θεωρώ ότι ήδη έχει ξεκινήσει η φθίνουσα πορεία αυτού του ανομοιογενούς μορφώματος ενώ είναι εμφανές ότι γίνεται μάχη στο εσωτερικό του για το ποιος θα καπελώσει ποιον. Με το πέρασμα του χρόνου οι ψεκασμένοι πολίτες θα γυρίσουν στην αληθινή ζωή που τους περιμένει, οι μακεδονομάχοι πολιτικοί θα λάβουν σύντομα θέσεις εκλογών για να εξαργυρώσουν τον “πατριωτισμό” τους με ένα καλοπληρωμένο βουλευτικό μισθό και το παπαδαριό θα ψάξει νέους τρόπους για να διατηρήσει τα κεκτημένα του. Αυτά είναι όμως προσωπικές εκτιμήσεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν επιτρέπεται ο εφησυχασμός ούτε για ένα λεπτό. Ζούμε σε μία εποχή όπου όλα αλλάζουν ταχύτατα και μία τυχαία καραμπόλα γεγονότων μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα δυσάρεστων περιστατικών.

Κάθε σκεπτόμενος πολίτης που θέλει να λέγεται άνθρωπος, ανεξαρτήτως πολιτικών αντιλήψεων, οφείλει να διατηρεί τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του σε εγρήγορση. Οι μαζικές συγκεντρώσεις που έγιναν μετά τη δολοφονία του Φύσσα σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας και οι πορείες που δικαιολογημένα θέλησαν να καταστρέψουν τα γραφεία των ναζί θα είχαν νόημα αν γινόταν πριν συμβεί το κακό. Είναι βέβαιο ότι ο φασισμός παραμένει η καλύτερη τελευταία λύση για το σύστημα. Όταν αποτύχουν όλες οι άλλες μορφές διακυβέρνησης, τότε θα έρθει η ώρα του φασισμού. Για αυτό άλλωστε η αστική ευρωπαϊκή δημοκρατία και ο κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμός επιμένουν να τον διατηρούν στη ζωή, να τον τροφοδοτούν και να τον χρησιμοποιούν πολιτικά κατά το δοκούν. Κανένα κόμμα, καμία αστυνομία, καμία δικαιοσύνη και κανένα μέσο μαζικής ενημέρωσης δεν επιδιώκει την οριστική συντριβή των ναζί. Για παράδειγμα, ποιος δεν θυμάται το γνωστό βοθροκάναλο να μεταφέρει την πληροφορία πως ο Φύσσας σκοτώθηκε “για ποδοσφαιρικούς λόγους”;

Κανένα αντιφασιστικό μέτωπο δεν μπορεί να σχηματιστεί μαζί με τους πολιτικούς γιατί αυτοί ενδιαφέρονται να ψαρέψουν ότι μπορούνε από τα εκλογικά ποσοστά των ναζί. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι ενδιαφέρονται να τους τσακίσουν, όχι να τους αφομοιώσουν. Οι δικαστές, χωρίς να τους τσουβαλιάζω όλους, εστιάζουν σε μεμονωμένες ενέργειες που παραβιάζουν το νόμο και αγνοούν τον εγκληματικό χαρακτήρα της ναζιστικής ιδεολογίας. Όσο για την αστυνομία; Τα επίσημα στοιχεία λένε ότι στα εκλογικά τμήματα που ψηφίζουν όσοι υπηρετούν στα χακί ΜΑΤ (δηλαδή την Υποδιεύθυνση Αποκατάστασης Τάξης) η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει μέχρι και 40%! Πως είναι δυνατόν να προσπαθήσει η αστυνομία να εντοπίσει και να εξαρθρώσει ναζιστικούς πυρήνες ή να κυνηγήσει τον φασισμό όταν σχεδόν οι μισοί μπάτσοι είναι ψηφοφόροι των ναζί; Η αστυνομία ούτε θέλει, ούτε μπορεί να καταδιώξει τους ναζί γιατί θα είναι σα να κυνηγάει η γάτα την ουρά της.

Με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ας φρεσκάρουμε τη μνήμη μας και ας καταλάβουμε ότι κανένας μας δεν μπορεί να είναι ήσυχος όσο τα φασιστικά παράσιτα διεκδικούν παρουσία στο δημόσιο χώρο. Τα λόγια του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, μιλώντας σε Καναδό δημοσιογράφο της Τορόντο Σταρ, είναι πάντα επίκαιρα: «Είμαστε αποφασισμένοι να συντρίψουμε το φασισμό για πάντα, σε πείσμα της κυβέρνησης, διότι καμία κυβέρνηση δεν θέλει να ξεριζώσει το φασισμό... Θέλουμε την επανάσταση εδώ στην Ισπανία, εδώ και τώρα – εμείς είμαστε ο τρόμος του Χίτλερ και του Μουσολίνι, μεγαλύτερος τρόμος απ’ ότι ολόκληρος ο κόκκινος στρατός»...

No comments:

Post a Comment