ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ "ΣΥΓΧΡΟΝΟ" ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

Το στρατόπεδο που βρίσκεται στη Μόρια της Μυτιλήνης, ένα από τα περιβόητα Κέντρα Υποδοχής Προσφύγων, είναι φτιαγμένο για να φυλακίσει (ή αν προτιμάτε ένα πιο politically correct χαρακτηρισμό μερικοί να “φιλοξενήσει”) 3.000 άτομα. Είναι το ίδιο στρατόπεδο που στο παραπάνω ντοκιμαντέρ χαρακτηρίστηκε σαν “το χειρότερο στρατόπεδο προσφύγων του πλανήτη”.

Αυτή την εποχή έχει περίπου 13.000 ανθρώπους, εκ των οποίων 2.700 είναι τα παιδιά. Μόνο και μόνο από αυτό, καταλαβαίνουμε σε τι επίπεδο κυμαίνεται η στέγαση, η διατροφή και η υγιεινή εκεί μέσα. Θα πήγαιναν άραγε ο Κούλης, ο Τσίπρας και η Φώφη να χρησιμοποιήσουν τις τουαλέτες αυτού του στρατοπέδου; Θα πήγαινε ο Χρυσοχοΐδης και οι αβανταδόροι του; Αυτό το πράγμα δεν είναι ζωή, δεν είναι ούτε καν επιβίωση, είναι ντροπή για όλους όσους προσδιορίζονται σαν άνθρωποι. Μπορούν όμως να βελτιωθούν τα πράγματα σχετικά με το προσφυγικό; Υπάρχουν ρεαλιστικές λύσεις;

Φυσικά και υπάρχουν, αλλά όπως όλες οι πραγματικές λύσεις στη ζωή είναι δύσκολες γιατί πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, το προσφυγικό είναι μία τεράστια μπίζνα για πάααααααρα πολύ κόσμο. Και στον καπιταλισμό ότι έχει κέρδος είναι καλό. Οι εταιρίες που πουλάνε όπλα έγιναν ζάπλουτες με τον πόλεμο στη Συρία, πιο παλιά στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Οι ΜΚΟ που είναι σχεδόν ανεξέλεγκτες και κάνουν ότι γουστάρουν το ίδιο, οι διακινητές προσφύγων το ίδιο, οι μιζαδόροι πολιτικοί, οι επίτροποι, οι υψηλόβαθμοι μπάτσοι και οι κάθε λογής σωτήρες που διαχειρίζονται το θέμα επίσης. Και αντί να απαιτούμε όλοι εδώ και χρόνια να τερματιστεί άμεσα κάθε πολεμική εμπλοκή, για να σταματήσει η άφιξη νέων προσφύγων και να γίνει ίση κατανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες που έχουν τη δυνατότητα να τους εντάξουν στην κοινωνία τους με ρεαλιστικό σχέδιο και υπομονή, βλέπουμε τη Μεσόγειο να έχει μετατραπεί σε ένα πελώριο υγρό νεκροταφείο.

“Να κάτσουν στη χώρα τους”, “τι δουλειά έχουν εδώ;” “Δεν τους θέλουμε”. Έχουμε και τέτοιες φωνές στην Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική και παντού. Εκτός από τους φασίστες που ζέχνουν μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό, ακούς τέτοια και από μπόλικους νοικοκυραίους. Δηλαδή να κάτσει ο Σύριος/Ιρακινός/Αφγανός στη χώρα του που δεν έχει μείνει όρθιο ούτε κολυμπιθρόξυλο, αλλά ο Έλληνας, ο Ιταλός και ο Μολδαβός που δεν θέλει να είναι άνεργος ή να παίρνει 400 ευρώ το μήνα να μπορεί να πάει όπου γουστάρει. Γιατί είναι νόμιμοι, δηλαδή έχουν τα απαραίτητα κωλόχαρτα (μία ταυτότητα ή ένα διαβατήριο) που τους επιτρέπουν να είναι άνθρωποι. Και σε αυτό τον όμορφο και αγγελικά πλασμένο κόσμο όποιος δεν έχει τα κωλόχαρτα δεν λογίζεται ως άνθρωπος. Κατά βάθος δεν είναι θέμα διαφορετικότητας, είναι θέμα ταξικό. Τους πλούσιους τους θέλουμε και τους αγαπάμε χωρίς να μας νοιάζει η καταγωγή τους, τους φτωχούς δεν θέλουμε ρε παιδιά. Μπορούν να σταματήσουν να έρχονται οι φτωχοί; Μπορούν να σταματήσουν να ζουν και να υπάρχουν;