ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Όπως κάθε Νοέμβριο τέτοια εποχή, η σκέψη κάθε πολιτικοποιημένου ανθρώπου πηγαίνει στο Πολυτεχνείο του 1973 και όσα εξελίχθηκαν τότε. Πηγαίνει δηλαδή αρκετές δεκαετίες πίσω, σε μία άλλη εποχή, είτε για να θυμηθεί ξανά τα γεγονότα, αν τα έζησε, είτε για να τα φανταστεί, είτε για να τα μάθει.

Είναι αλήθεια ότι τόσο η ιστορία του Πολυτεχνείου όσο και οι κουβέντες για το Πολυτεχνείο έχουν βαλτώσει εδώ και χρόνια. Κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια και τα ίδια: Οι χουντικοί, οι σκατόψυχοι και οι πλέον ηλίθιοι, που όλο και αυξάνονται στην εποχή μας, θα πουν ότι δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο κτίριο, λες και οι 24 νεκροί που πέθαναν εκείνο το επεισοδιακό βράδυ στις 17/11/1973 τριάντα μέτρα πιο πέρα στη Στουρνάρη και την Πατησίων ήταν εξαιτίας της υψηλής χοληστερίνης ή από τροχαίο ατύχημα. Οι αριστεροί πρώην υπουργοί που έχουν βγάλει 3-4 περιουσίες από αυτή την υπόθεση θα θυμηθούν με πάθος τα νιάτα τους και τους ρομαντικούς αγώνες του τότε ενώ η εκάστοτε κυβέρνηση θα εξηγήσει ότι το νόημα του Πολυτεχνείου ήταν η εθνική ενότητα και η δωρεάν παιδεία ή κάποια αόριστη πολιτική σταθερότητα και η ανάγκη για επενδύσεις. Ο καθένας λέει τη δική του εκδοχή και τη δική του μαλακία.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι ήταν το Πολυτεχνείο; Ήταν μία κατάληψη, κυρίως φοιτητική αλλά όχι μόνο φοιτητική, δηλαδή μία βαθιά αντιεξουσιαστική πράξη απέναντι στην αμερικανοκίνητη αυταρχική στρατιωτική χούντα που εκείνα τα χρόνια (1967-1974) είχε καταλάβει παράνομα την εξουσία. Δεν ήταν κάποιο πανηγύρι, ούτε κάποια εκδήλωση για το μεγαλείο της πατρίδας. Ήταν μία βαθύτατα περιθωριακή, εξεγερτική και αντιδραστική κίνηση, που ξεκίνησε από μερικές εκατοντάδες άτομα και μπήκε από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο των κομμάτων, των αστών πολιτικών και των συμβιβασμένων νοικοκυραίων. Ήταν μία έντονη και ιστορική υπόθεση που κρύβει μέσα της συγκρούσεις, αίμα, θάνατο, δακρυγόνα, βασανιστήρια, σφαίρες, μίση και πάθη.

Είναι το Πολυτεχνείο μία γιορτή της Ελλάδας γιατί “Ήμασταν όλοι μαζί” στο Πολυτεχνείο; Φυσικά και όχι. Δεν "ήμασταν όλοι μαζί" στο Πολυτεχνείο. Πολλοί Έλληνες, τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και (ιδιαίτερα) στην επαρχία, αγάπησαν τη χούντα και ταυτίστηκαν μαζί της ιδεολογικά και διανοητικά γιατί ένιωσαν ότι έχουν τη δική τους κυβέρνηση. Γούσταραν τα τσάμικα, τις φιέστες και την αγνή βλακεία που έβγαζαν οι χουντικοί. Τέτοιου είδους τύποι επιβιώνουν πολιτικά και στις μέρες μας. Ας κοιτάξουμε λίγο τι γίνεται δίπλα μας: Ποιοι είναι αυτοί που έδωσαν 7% στους ναζί στο πρόσφατο παρελθόν ή ποιοι να έστειλαν στη Βουλή αυτόν που πουλάει τις γνήσιες επιστολές του Ιησού; Είναι αστείο να πιστεύουμε ότι οι αγράμματοι καραβανάδες που δεν ήξεραν να μετράνε ούτε μέχρι το δέκα άντεξαν στην εξουσία 7 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να έχουν τη στήριξη ενός σεβαστού μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Τα στρατόπεδα που σχηματίστηκαν με αφορμή την κατάληψη του Πολυτεχνείου ήταν ευδιάκριτα από την πρώτη στιγμή:

Ήταν από τη μία μεριά οι αγωνιζόμενοι και περήφανοι άνθρωποι, όσες και όσοι δεν άντεχαν την καταπίεση, το χαφιεδιλίκι, τις εθνικές φιέστες, τα βασανιστήρια, την αυθεντία του παπά, του δάσκαλου και του μπάτσου και την καταπίεση της ελευθερίας του λόγου. Στην άλλη μεριά ήταν τα σκυλιά της εξουσίας, οι πρόθυμοι ρουφιάνοι, οι ξεφτίλες τύπου Μαστοράκη, οι μπάτσοι, οι βασανιστές, και οι φιλήσυχοι κυρ Παντελήδες, το ίδιο πράγμα δηλαδή που συμβαίνει πάντοτε. Εννοείται πως βρέθηκαν και πολλά άτομα που μετά την εξέγερση άλλαξαν πόστο: Εξαργύρωσαν μέχρι τελευταίας σταγόνας την κατάληψη του Πολυτεχνείου για να κάνουν κατάληψη σε κυβερνητικά πόστα και να αποκτήσουν λεφτά, δύναμη, γνωριμίες και δημοσιότητα.

Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι το εξής: Το Πολυτεχνείο ξεκίνησε το 1973 και τελείωσε το 1973. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες συγκρούσεις στην ελληνική επικράτεια την τελευταία δεκαετία παρατηρούνται στις 6/12 κάθε έτους και όχι στις 17/11. Μας άφησε για παρακαταθήκη κάποια επίκαιρα και κάποια άκυρα συνθήματα, μας πρόσφερε μία πλούσια αγωνιστική κληρονομιά και μία ιστορική μνήμη και στη συνέχεια μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία τεράστια γενικευμένη κρίση που επιδιώκει (και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει άψογα) να γονατίσει τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας και να επιβάλλει με κάθε τρόπο τις πολιτικές ακραίας λιτότητας. Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικές φιέστες, ρομαντικές αφηγήσεις και κομματόσκυλα που αναπολούν κλαίγοντας μία ακίνδυνη, για το σημερινό σύστημα, επανάσταση που έγινε 50 χρόνια πριν. Είναι πολύ καλύτερο να επικεντρωθούμε στο τώρα..