Παρασκευή 1/4/2022: 37 μέρες στρατιωτικών συγκρούσεων στην Ουκρανία. Παρά τα «σημεία συμφωνίας» που παρατηρήθηκαν στις πρόσφατες διπλωματικές συνομιλίες ανάμεσα στις δύο πλευρές που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη και πιο συγκεκριμένα στο παλάτι Ντολμάμπαχτσε που βρίσκεται στις όχθες του Βοσπόρου, την τελευταία κατοικία των Οθωμανών σουλτάνων, η καταστροφική φωτιά του πολέμου δεν λέει να κοπάσει.
Οι ελπίδες για κατάπαυση του πυρός που γεννήθηκαν με τις πρώτες κατ' ιδίαν διαπραγματεύσεις εδώ και εβδομάδες και αναζωπυρώθηκαν με την απόσυρση ορισμένων ρωσικών στρατευμάτων από το Κίεβο έσβησαν απότομα στις πυραυλικές επιθέσεις της Ρωσίας, τις θανάσιμες μάχες στην ανατολική και νότια Ουκρανία και τις απόκρυφες σκέψεις των πολιτικών υπευθύνων που έχουν μεθύσει από το κρασί του θανάτου. Ναι μεν υπάρχουν εξελίξεις στα πεδία των μαχών, αλλά καμία δεν προϊδεάζει για μία θετική είδηση στο άμεσο μέλλον.
Από τις 28/3/2022, οι Ρώσοι έχουν πάρει ολόκληρη τη Μαριούπολη με εξαίρεση κάποιες μικρές εστίες αντίστασης από τα τάγματα του Αζόφ σε ένα απομονωμένο εργοστάσιο. Οι δυνάμεις των Τσετσένων δικαίωσαν τη φήμη τους στην τέχνη του πολέμου και ο δήμαρχος της πόλης ζήτησε την πλήρη εκκένωσή της. Ο Βαντίμ Μποϊτσένκο, σε απευθείας τηλεοπτική συνέντευξη, δήλωσε «δυστυχώς βρισκόμαστε στα χέρια των κατακτητών» μετά από πολιορκία μιας εβδομάδας από τις ρωσικές δυνάμεις που ισοπέδωσαν κυριολεκτικά την πόλη. Παράλληλα, εξουδετέρωσαν ένα αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα BUK και συνεχίζουν να καταστρέφουν μεγάλους χώρους αποθήκευσης καυσίμων και τροφίμων σε ολόκληρη την Ουκρανία, κάτι που σημαίνει πως η κυβέρνηση θα πρέπει να διασκορπίσει τα αποθέματα στο εγγύς μέλλον. Επίσης, η Ρωσία έπληξε στρατιωτικούς στόχους στην πόλη Λβιβ της δυτικής Ουκρανίας με υψηλής ακρίβειας πυραύλους κρουζ ενώ ο Μπάιντεν ήταν στην Πολωνία. Ο συμβολισμός είναι ευδιάκριτος. Η Ρωσία χτυπάει τα πιο δυτικά σημεία της Ουκρανίας ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι στη διπλανή Πολωνία.
Η μαχόμενη Ουκρανία δεν παραδίδει τα όπλα. Αντιστέκεται μέχρι θανάτου σε ακόμη και σε άνισες μάχες που δεν έχει καμία τύχη αλλά αντιλαμβάνεται πως ο χρόνος κυλάει εναντίον της. Πέρα από τα επικοινωνιακά πανηγύρια και τις προπαγανδιστικές δηλώσεις, εκτιμώ ότι ακόμη και οι τελευταίοι Ουκρανοί πολιτικοί έχουν συνειδητοποιήσει πως είναι σχεδόν απίθανο να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Μπορεί με εξαίρεση τη Μαριούπολη να διατηρεί όλες τις μεγάλες πόλεις στην κατοχή της, αλλά ο πόλεμος φθοράς απέναντι σε έναν ισχυρότερο αντίπαλο που κυριαρχεί στους αιθέρες, υπερέχει σε οπλικά συστήματα και εφεδρείες και δεν φαίνεται να επιδιώκει τη μόνιμη κατοχή περιοχών είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι. Για παράδειγμα, η Ουκρανία είναι αναγκασμένη να διατηρεί δυνάμεις δυτικά στην Οδησσό αλλά και στο Κίεβο υπό τον φόβο μιας μεγάλης ρωσικής επίθεσης. Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να ελιχθούν και τώρα οι Ουκρανοί αξιωματούχοι βλέπουν τις ρωσικές μονάδες και τους πεζοναύτες, που ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στη Μαριούπολη, να κατευθύνονται ανατολικά με στόχο να κυκλώσουν και να καταστρέψουν 60 χιλιάδες Ουκρανούς που βρίσκονται εκεί.
Στο πολιτικό πεδίο, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Οι δηλώσεις του Μπάιντεν για «αλλαγή καθεστώτος» στη Ρωσία, δηλαδή την αντικατάσταση της κυβέρνησης Πούτιν από μια άλλη που μπορεί να επιτευχθεί και με τη χρήση στρατιωτικής δύναμης, φανέρωσαν αυτομάτως αυτό που η εμετική δυτική προπαγάνδα προσπαθούσε να κρύψει εδώ και μήνες: Ο πόλεμος δεν είναι μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Οι Ουκρανοί ματώνουν, σκοτώνονται, βομβαρδίζονται, φεύγουν μετανάστες και βλέπουν καθημερινά τους Ρώσους να καταστρέφουν τη χώρα τους, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για ένα πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ με την Ουκρανία να χρησιμοποιείται ως πιόνι και τους Ουκρανούς να πληρώνουν πανάκριβα το τίμημα της ανατολικής επέκτασης του ΝΑΤΟ και της ανέντιμης πολιτικής των ΗΠΑ που τους πετάει όπλα και μετά τους αφήνει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Η Ρωσία που εξαπολύει αυτόν τον πόλεμο το κάνει για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της και η Δύση που έχει ταχθεί στο πλευρό της Ουκρανίας το κάνει επίσης για να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Ο θεμέλιος λίθος της εξωτερικής πολιτικής κάθε χώρας είναι ότι οι χώρες δεν έχουν αισθήματα, παρά μόνο συμφέροντα.
Η μόνη που δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται αυτό είναι η «ενωμένη» Ευρώπη. Η πανίσχυρη οικονομικά Ευρώπη είναι ανύπαρκτη πολιτικά: Όχι μόνο δεν μπόρεσε να μετασχηματιστεί σε μία ενιαία πολιτική οντότητα με κοινούς στόχους και επιδιώξεις, αλλά επιμένει στα ίδια λάθη. Η κάθε χώρα ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο τα περιστατικά, η ένωση αδυνατεί να προβλέψει τις εξελίξεις, αργεί εκνευριστικά στη λήψη αποφάσεων και κάπως έτσι βρίσκεται ξεκρέμαστη και αναγκάζεται να σέρνεται πίσω από το άρμα των ΗΠΑ. Η στάση της στο θέμα της ενεργειακής εξάρτησης είναι χαρακτηριστική και θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια του μέλλοντος: Αρχικά οι ΗΠΑ ανάγκασαν τη Γερμανία να σταματήσει το Nord Stream 2 και μετά ήρθαν οι αμερικανικές εταιρείες φυσικού αερίου να σώσουν την κατάσταση και να πάρουν ένα μερίδιο από την πίτα ή και ολόκληρη την πίτα από τις ανάγκες της Ευρώπης για φυσικό αέριο. Βέβαια, μέχρι να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να περάσουν μήνες-χρόνια και έτσι προκύπτει η εύλογη ερώτηση: Με ποιον τρόπο πιστεύουν οι γραφειοκράτες της ΕΕ ότι θα αντικαταστήσουν το ρωσικό αέριο;
Ας αναλογιστούμε ότι αυτή τη στιγμή η Γερμανία δεν έχει ούτε ένα τερματικό LNG και το 40% του φυσικού αερίου της ΕΕ προέρχεται από τη Ρωσία. Καλώς ή κακώς, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, καμία χώρα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ρωσικό αέριο στην Ευρώπη. Επομένως, αν η Ευρώπη θέλει να ζήσει χωρίς αυτό, ας είναι όλοι έτοιμοι για μία τεράστια οικονομική, και όχι μόνο, ζημιά. Την ίδια ώρα, τα πράγματα στον οικονομικό τομέα δεν θα είναι εύκολα ούτε για τη Ρωσία: Ναι μεν η Κίνα μπορεί να αντικαταστήσει την ενεργειακή αγορά της Ευρώπης και να βοηθήσει την κυβέρνηση του Πούτιν με τα χρήματα και την τεχνολογία που διαθέτει, αλλά αυτό θα δέσει γερά τη Ρωσία στο άρμα του κινέζικου δράκου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οδεύουμε προς ένα νέο κόσμο όπου δεν θα υπάρχει μία υπερδύναμη αλλά πολλές περιφερειακές δυνάμεις. Αλίμονο σε όσους δεν το έχουν καταλάβει ήδη…
No comments:
Post a Comment