Η κουβέντα για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών είναι καταδικασμένη να προκαλεί έντονες διαφωνίες και παθιασμένους ποδοσφαιρικούς καβγάδες. Τα επιχειρήματα πέφτουν ασταμάτητα στο τραπέζι και όταν ζορίζει η συζήτηση μόνο οι αληθινοί γνώστες μπορούν να επιβιώσουν.
Κάποιοι προτιμούν τον Μαραντόνα και κάποιοι άλλοι τον Πελέ. Σήμερα, οι περισσότεροι «ψηφίζουν» Μέσι ή Ρονάλντο αλλά είναι αντικειμενικά αδύνατον να αγνοήσεις μπαλαδόρους όπως ο Ντι Στέφανο, ο Κρόιφ, ο Ζιντάν, ο Ροναλντίνιο, ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο και δεκάδες άλλοι. Λογικότατο. Ο καθένας και η καθεμία έχει την άποψή του.
Η ταπεινή προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτή η ιντριγκαδόρικη διαμάχη υφίσταται για έναν απλούστατο λόγο: Διότι σε κάποια φάση της ζωής του, ο Μαραντόνα γνώρισε την κοκαΐνη και από εκείνη τη μέρα που ήρθε σε επαφή μαζί της στην Βαρκελώνη, δεν θα άλλαζε απλά η καριέρα του αλλά ολόκληρη η ζωή του. Αν ο Μαραντόνα παρέμενε απλά ποδοσφαιριστής, η κουβέντα για τον καλύτερο όλων θα είχε υπερβολικά σύντομη χρονική διάρκεια. Αυτά που έκανε με το αριστερό πόδι ήταν κυριολεκτικά μαγικά, πήρε ένα Μουντιάλ σχεδόν μόνος του το 1986, πήγε στο καμπιονάτο, που εκείνα τα χρόνια ήταν μακράν το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, και σε μία ομάδα που δεν υπήρχε στο χάρτη και την έκανε πρωταθλήτρια.
Και όλα αυτά, σε μία εποχή που τα μαρκαρίσματα ήταν πραγματικά ζόρικα, για να βγει κίτρινη κάρτα από το τσεπάκι του διαιτητή έπρεπε να ματώσεις και το VAR δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη. Και όλα αυτά, ενώ η άσπρη σκόνη τον ανέβαζε προσωρινά και τον έκανε να νιώθει άτρωτος, αλλά την ίδια στιγμή του ρουφούσε κάθε ίχνος αθλητικής ενέργειας, του αφαιρούσε μερικά ποιοτικά χρόνια ποδοσφαιρικής ζωής και τον άφηνε να τα βγάλει πέρα στον αγωνιστικό χώρο μόνο με το μαγικό αριστερό του πόδι. Ο ίδιος ο Μαραντόνα είχε δηλώσει «Ξέρετε τι παικταρά χάσατε;» εννοώντας πως θα ήταν ένας πολύ καλύτερος παίκτης αν δεν είχε εθιστεί στην κόκα.
Βέβαια, όταν μιλάμε για Μαραντόνα δεν γίνεται να περιοριστούμε μόνο στο ποδόσφαιρο. Ναι μεν υποχρεούμαστε να μιλήσουμε για ένα εκθαμβωτικό αργεντίνικο ταλέντο από μια φτωχογειτονιά του Μπουένος Άιρες, αλλά οφείλουμε να μιλήσουμε και για τον καταστροφικό εθισμό στα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό. Να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο που απείχε έτη φωτός από τον ιδανικό σύντροφο για την Κλαούντια και τον καλό πατέρα για τα παιδιά του. Ο Μαραντόνα ήταν πρωταγωνιστής σε δεκάδες αμφιλεγόμενα περιστατικά εντός και εκτός γηπέδου. Μπορεί να ήταν ανίκητος μέσα στο γήπεδο αλλά εκτός γηπέδου, ο Μαραντόνα ανταγωνιζόταν καθημερινά με τον Μαραντόνα και συχνά έχανε από τον εαυτό του.
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου φίλε αναγνώστη, ομολογώ ότι η συμπάθεια μου στον Μαραντόνα δεν σχετίζεται αποκλειστικά με ποδοσφαιρικούς λόγους. Παρά τα δεκάδες εκατομμύρια που πέρασαν από τα χέρια του και τον πολυτελή τρόπο ζωής που τον χαρακτήριζε μετά τα 25, ο Ντιέγκο ήταν ένας ποδοσφαιριστής επαναστάτης. Μιλούσε δεκαετίες πριν για την διαφθορά που μάστιζε την FIFA, για την ανάγκη να απαγκιστρωθεί η Λατινική Αμερική από τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο των ΗΠΑ και τα χρυσά ταβάνια στο Βατικανό που θα έπρεπε να πουλήσει ο Πάπας αν ήθελε να βοηθήσει τους φτωχούς. Ήταν για πολλά χρόνια η φωνή αυτών που δεν είχαν φωνή, ο εκπρόσωπος των ανθρώπων από το Villa Fiorito και κάθε μέρους που οι φτωχοδιάβολοι του πλανήτη πασχίζουν να βρουν το επόμενο γεύμα τους.
Η ανάμνηση του Μαραντόνα κερδίζει τη μάχη με τον χρόνο γιατί ενσαρκώνει την προσμονή του οπαδού που περιμένει με ανυπομονησία μία απρόβλεπτη κίνηση που θα σκορπίσει ενθουσιασμό σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου και θα οδηγήσει τη μπάλα στα αντίπαλα δίκτυα. Και την ίδια ώρα, όταν στηθούν οι κάμερες και τα δεκάδες μικρόφωνα μετά τη λήξη του αγώνα, θα πει την ενοχλητική ατάκα που εκφράζει το στρατόπεδο των ανυπάκουων.
No comments:
Post a Comment