Η αλήθεια είναι ότι με το καθεστώς της βασιλευομένης δημοκρατίας στην Ελλάδα ξεμπερδέψαμε το 1974. Χρήσιμες οι πρόσφατες εκδηλώσεις και φανταστικές οι φωτογραφίες, οι οποίες μας υπενθυμίζουν που ζούμε για να μην έχουμε και τίποτα σοβαρές απαιτήσεις, αλλά το μεγάλο ερώτημα παραμένει και δεν τολμάει να το αγγίξει κανένα αριστερό/κεντρώο/δεξιό κόμμα, ούτε καν στην προεκλογική περίοδο του 2023:
Τι θα γίνει με τη μεσαιωνική ηθική του παπαδαριού, την εμμονή της εκκλησίας να δηλητηριάζει την πολιτική ατζέντα και την οριστική αποκοπή της εκκλησίας από το κράτος; Θα γίνει κάποτε αυτός ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας που έχει αργήσει εδώ και δεκαετίες, αν όχι αιώνες; Υπάρχει άραγε κάτι πιο λογικό από την ξεκάθαρη ουδετερότητα του ελληνικού κράτους απέναντι στις θρησκείες, την ουσιαστική κατοχύρωση της ανεξιθρησκίας και την οριστική εξαφάνιση της εκκλησίας από την κοινωνική ζωή;
Ακόμα και αν οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, ακόμα και αν οι Έλληνες έχουν μία ανεξήγητη αγάπη για τους μύθους και ένα εξηγήσιμο μίσος για την πρόοδο, οφείλουμε να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας: Η εκμάθηση ενός συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος, όσο δημοφιλές και αν είναι αυτό στην κοινωνία, μαζί με τα υπόλοιπα μαθήματα στο σχολείο είναι το θεμέλιο κάθε τριτοκοσμικού κράτους. Για παράδειγμα, η Τουρκία μπορεί να είναι γεμάτη με μουσουλμάνους, αρκετοί εκ των οποίων είναι φανατικοί, αλλά δεν έχει επίσημη κρατική θρησκεία.
Η Γαλλία μέσω της περιβόητης «λαϊσιτέ», προϊόν της γαλλικής φιλοσοφίας, προβλέπει από το 1905 το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δηλαδή το διαχωρισμό της θρησκείας από την πολιτική εξουσία. Στην Ιταλία ο διαχωρισμός εκκλησίας και Κράτους είναι κατοχυρωμένος από το 1948 στο άρθρο 7 του Συντάγματος που εξασφαλίζει ότι «Η Πολιτεία και η καθολική εκκλησία είναι ανεξάρτητες και κυρίαρχες, η καθεμία εντός της δικής της σφαίρας». Στη Γερμανία, το γερμανικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του ουδέτερο σε ζητήματα θρησκευτικών πεποιθήσεων, με αποτέλεσμα να μη μπορεί κάποιος δάσκαλος να εξαναγκασθεί να διδάξει θρησκευτικά
Ακόμα και στην Ισπανία, μια χώρα που γνώρισε εμφύλιο πόλεμο και μακρόχρονη δικτατορία, δηλαδή έχει κάποια κοινά στοιχεία με την Ελλάδα, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Ναι μεν η θρησκευτική ελευθερία εξασφαλίστηκε μόλις το 1966, αλλά από το 1978 το ισπανικό σύνταγμα προβλέπει ότι «καμία θρησκεία δεν θα είναι κρατική. Οι δημόσιες αρχές θα λαμβάνουν υπόψη τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ισπανικής κοινωνίας και συνεπώς θα διατηρούν τις κατάλληλες σχέσεις συνεργασίας με την καθολική εκκλησία και άλλα δόγματα».
Όσο για τις ΗΠΑ; Το, πολύ μακρινό, 1802 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον ανέφερε σε μία επιστολή του προς το Σύνδεσμο Βαπτιστών του Danbury: «Πιστεύοντας, όπως κι εσείς, ότι η θρησκεία είναι ένα ζήτημα που αφορά αποκλειστικά τον κάθε άνθρωπο και το θεό του, ότι κανείς δεν χρωστάει λογαριασμό σε κανέναν για την πίστη ή τη θρησκεία του, ότι οι νομοθετικές εξουσίες της κυβέρνησης μπορούν να αφορούν πράξεις μόνο και όχι απόψεις, σέβομαι απόλυτα την απόφαση ολόκληρου του αμερικανικού λαού, που όρισε ότι οι νομοθέτες του δεν θα φτιάξουν κανέναν νόμο που θα στηρίζει την εγκαθίδρυση κάποιας θρησκείας ή θα απαγορεύει την ελεύθερη άσκησή της, χτίζοντας έτσι ένα τείχος διαχωρισμού ανάμεσα σε εκκλησία και κράτος».
No comments:
Post a Comment