ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΟΥΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΟΥΛΗ;

Δεν έχω ιδέα από ναυτική νομοθεσία, δεν ξέρω τι προβλέπει η εκπαίδευση του πληρώματος, δεν γνωρίζω τους κανόνες κάθε ακτοπλοϊκής εταιρίας και δεν θέλω και να τους μάθω. Δεν έχω άποψη για αυτό το θέμα.

Πάει πολύ όμως να κάνεις ένα ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη με τρένο και να καίγεσαι στο βαγόνι, να μπαίνεις σε ένα τραμ χωρίς εισιτήριο και να καταλήγεις νεκρός ή να μπαίνεις σε ένα πλοίο από τον Πειραιά για να πας στο Ηράκλειο το βράδυ της Τρίτης, όπως έκανε ο Αντώνης Καρυώτης, και να πνίγεσαι ή, ακόμα χειρότερα, να σε πνίγουν. Σαπίζει η χώρα και αυτό δεν γίνεται να κρυφτεί από κανέναν.

Εκτός από το αθάνατο «όλοι εναντίον όλων», τελευταία διακρίνω και μία γενικευμένη αίσθηση σαπίλας να πλανιέται στην ατμόσφαιρα της ελληνικής επικράτειας. Και αυτό φαίνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Κάθε μέρα είναι και χειρότερη από την προηγούμενη, όλοι περιμένουν στη γωνία να βγάλουν μια αδιανόητη σκατοψυχιά και αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει το 70-80% των κατοίκων της Ελλάδας. Ζωή δεν είναι μόνο τα λεφτά, είναι και η καθημερινή συμπεριφορά, η ευγένεια, η κατανόηση, η ενσυναίσθηση, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα, το όραμα, η τάση για καθημερινή βελτίωση. Όλα αυτά μοιάζουν να χάθηκαν και μείναμε με μία οθόνη και μια σύνδεση στο ίντερνετ για να δικάζουμε και να καταδικάζουμε.