Η δέκατη πέμπτη ετήσια σύνοδος κορυφής των BRICS τελείωσε πριν λίγες μέρες στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής και επιβεβαίωσε την οριστική αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων, αν και τα πλήρως ελεγχόμενα από την αμερικανική πρεσβεία ελληνικά μέσα πρόσφεραν μηδαμινή ή ελάχιστη δημοσιότητα. Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Σε ένα γενικά φτωχό μεταγραφικό καλοκαίρι για τις ποδοσφαιρικές ομάδες, ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των μεταγραφών είναι το μπλοκ των BRICS.
Στην ήδη παντοδύναμη πληθυσμιακά, οικονομικά, εμπορικά και γεωπολιτικά συμμαχία που σχημάτισαν τον Ιούνιο του 2009 η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και (λίγο αργότερα) η Νότια Αφρική (το όνομα BRICS προέρχεται από τα αρχικά γράμματα των ονομάτων των χωρών Brazil, Russia, India, China, South Africa), θα προστεθούν από τον Γενάρη του 24 άλλες έξι χώρες. Ποιες είναι αυτές και τι σημαίνει αυτό;
Πρόκειται για την Αργεντινή, την Αίγυπτο, το Ιράν, την Αιθιοπία, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Δύο χώρες από την Αφρική (Αίγυπτος και Αιθιοπία), την πιο πλούσια ήπειρο του πλανήτη και τη μεγάλη πατρίδα όλων μας αφού από εκεί ξεκίνησε το συγκλονιστικό ταξίδι του ανθρώπου στη Γη, μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Λατινικής Αμερικής με μεγάλα αποθέματα σε υπερπολίτιμο λίθιο (Αργεντινή), το ετοιμοπόλεμο Ιράν με την κομβική γεωγραφική του θέση που δεν έσκυψε το κεφάλι στους δυτικούς νταβατζήδες και άλλες δύο χώρες της Μέσης Ανατολής (Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) γεμάτες πετρέλαιο. Με τις νέες προσθήκες, ο διεθνής πολιτικός οργανισμός δυναμώνει αφάνταστα και αντιπροσωπεύει πλέον το 46% του παγκόσμιου πληθυσμού (περίπου 3,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους), το 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 43% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, το μπλοκ των G7 (Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ), δηλαδή οι μεγάλες δυνάμεις του αυτοαποκαλούμενου «ελευθέρου κόσμου», αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού (περίπου 0,9 δισεκατομμύρια ανθρώπους) και το 27% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Δεν μιλάμε πλέον για ένα αντίβαρο στο δυτικό κόσμο, έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο μπλοκ που αποτελείται από χώρες που έχουν σοβαρές διαφορές μεταξύ τους, αλλά είναι διατεθειμένες να συνεργαστούν σε κορυφαίο επίπεδο και να βάλουν τέλος στην οικονομική κυριαρχία του δολαρίου (αυτό θα πονέσει περισσότερο από όλα τις ΗΠΑ και τις μαριονέτες της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας). Εκτός αυτού, δεκάδες χώρες από κάθε μεριά του κόσμου (Νοτιοανατολική Ασία, Αφρική, Κεντρική και Λατινική Αμερική) έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να μπουν στο μπλοκ των BRICS.
Αφήνοντας στην άκρη τους δυτικούς, οι χώρες του παγκόσμιου Νότου, αρκετές εκ των οποίων έχουν σοβαρότατα θέματα δημοκρατίας, διακρίσεων, αστυνομικής βίας, ελευθερίας του Τύπου, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολλά άλλα, επιδιώκουν ένα μέλλον που θα βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, το εμπόριο, τις μεταφορές, την καθαρή ενέργεια, την πληροφορική και τις νέες ευκαιρίες. Αυτή η συνεργασία δεν έπεσε από τον ουρανό φίλε αναγνώστη: Την τελευταία δεκαετία, οι ΗΠΑ ξόδεψαν τρισεκατομμύρια βομβαρδίζοντας δρόμους, λιμάνια, γέφυρες και αεροδρόμια σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Η Κίνα ξόδεψε σχεδόν τα ίδια ποσά δημιουργώντας υποδομές σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο και κυρίως την Αφρική. Την ίδια ώρα, η διάλυση του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας και της Λιβύης δεν πέρασαν απαρατήρητες. Καμία χώρα δεν θέλει να πάθει τα ίδια στρατιωτικά ή να καταστραφεί οικονομικά μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ (Hello Greece) για το συμφέρον του αχόρταγου θείου Σαμ.
Οι ΗΠΑ μπορεί να θησαύρισαν μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας και να κατάφεραν να δέσουν, πιο σφιχτά από ποτέ, στο άρμα τους την παραπαίουσα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο Ευρώπη αλλά βλέπουν όλο και περισσότερες χώρες να επιδιώκουν να καταστρέψουν το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα. Επιπλέον, οι ΗΠΑ ξέρουν ότι η Ρωσία μαζί με την Κίνα είναι οι κύριοι αρχιτέκτονες αυτής της απο-δολαριοποίησης, την παγκόσμια αποστολή αποδυνάμωσης του δολαρίου, και επιδιώκουν να προκαλέσουν την Κίνα σε πολεμική σύγκρουση με την Ταϊβάν, προσπαθώντας να ακρωτηριάσουν την οικονομία της και να τη στοχοποιήσουν στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Είναι τυχαίο άραγε ότι δεν υπάρχει, εδώ και χρόνια, καμία θετική είδηση για την Κίνα σε κανένα δυτικό μέσο ενημέρωσης; Δεν έχουν κάνει τίποτα καλό οι Κινέζοι σε διπλωματικό, πολιτισμικό, οικολογικό, αθλητικό, τεχνολογικό, και οικονομικό επίπεδο που να αξίζει αναφορά;
Την ώρα που ο Παγκόσμιος Νότος έχει επιτέλους συνειδητοποιήσει τι μπορεί να καταφέρει με μία στοιχειώδη συνεννόηση-συνεργασία, η Ευρώπη συνεχίζει την ελεύθερη πτώση στο κενό. Σε πρόσφατο κείμενό του, ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Thomas Fazi ανέδειξε ότι η πτώση της Ευρώπης είναι πιο έντονη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τα μέσα του 20ού αιώνα. Αντιγράφω: «Για δεκαετίες, η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούνταν ως αναδυόμενο αντίβαρο στη γεωπολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ που θα παρείχε στα κράτη μέλη της μεγαλύτερη αυτονομία από την υπερδύναμη πέρα από τον Ατλαντικό… Όσον αφορά τα γεωπολιτικά ζητήματα, όπως έχει καταστήσει σαφές ο τρέχων πόλεμος, οι Βρυξέλλες δεν έχουν ουσιαστική ανεξαρτησία από την Ουάσιγκτον. Στον οικονομικό τομέα, η σχετική παρακμή της Ευρώπης και η αυξανόμενη εξάρτηση από την Αμερική -που προηγήθηκαν της σύγκρουσης στην Ουκρανία αλλά έχουν επιδεινωθεί από αυτήν- είναι αν μη τι άλλο ακόμη πιο εμφανείς».
«Το 2008, η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη από την οικονομία της Αμερικής. Η οικονομία της Αμερικής το 2023 είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερη από αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βρετανίας μαζί και 50% μεγαλύτερη από εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο. Για να το θέσω διαφορετικά, η οικονομία της ευρωζώνης έχει αναπτυχθεί περίπου 6% τα τελευταία 15 χρόνια, σε σύγκριση με 82% για τις ΗΠΑ, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι οικονομικές τύχες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν ήδη αρχίσει να αποκλίνουν πολύ πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων οι αυτοκτονικές πολιτικές λιτότητας της Ευρώπης μετά το 2008, που οδήγησαν σε κατάρρευση ζήτησης και επενδύσεων σε ολόκληρη την ήπειρο».
«Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ωστόσο, αυτή η διαδικασία έχει υποστεί μια δραματική επιτάχυνση. Σε αντίθεση με την Αμερική, η Ευρώπη υπέστη τεράστιο οικονομικό πλήγμα από τη σύγκρουση - ή πιο συγκεκριμένα, από την απάντηση της Δύσης, ειδικά την αποσύνδεσή της από το ρωσικό αέριο…»
No comments:
Post a Comment