Είναι ο νεότερος καλαθοσφαιριστής που έπαιξε στο ισπανικό πρωτάθλημα όταν έκανε ντεμπούτο με την DKV Χοβεντούτ τον Οκτώβριο του 2005. Λίγες μέρες πριν, έκανε μία αιφνιδιαστική δήλωση που προκάλεσε αίσθηση για πολλούς λόγους.
«Αποφάσισα να σταματήσω την επαγγελματική μου καριέρα για να ασχοληθώ με την ψυχική μου υγεία. Θέλω να ευχαριστήσω την ισπανική ομοσπονδία για όλη τη βοήθεια που έχω λάβει και για την κατανόηση της απόφασής μου». Μπορεί όμως ένας αθλητής 32-33 ετών κορυφαίου επιπέδου που αγωνίζεται στο NBA με υψηλότατες απολαβές (το καλοκαίρι του 19, υπέγραψε συμβόλαιο για τέσσερα χρόνια με τους Φοίνιξ Σανς 51 εκατομμυρίων δολαρίων), να αντιμετωπίζει θέματα ψυχικής υγείας; Και αν ναι, μπορούν αυτά τα θέματα να είναι τόσο σοβαρά που τον αναγκάζουν να κάνει ένα διάλλειμα από την εργασία του;
Φυσικά και μπορεί. Η ηλικία, τα λεφτά, η δουλειά, η φήμη και το κοινωνικό status δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν μιλάμε για προβλήματα ψυχικής υγείας. Η περίπτωση του Ρούμπιο απλά μας υπενθυμίζει ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν κάποια στιγμή να «σπάσουν» ψυχολογικά και να χάσουν τη μάχη με τους δαίμονες που τους ταλαιπωρούν. Αυτό που έκανε ο Ρούμπιο απαιτεί θάρρος, αυτογνωσία και εσωτερικές διεργασίες που θέλουν χρόνο. Επιπλέον, φέρνει στην επιφάνεια το σημαντικότερο ζήτημα-πρόβλημα που απασχολεί όλες τις ηλικίες. Η διατήρηση της ψυχικής υγείας κάθε ατόμου είναι το κορυφαίο στοίχημα της εποχής μας και ο κλονισμός της κρύβεται πίσω από την πλειοψηφία των προβληματικών και σκατόψυχων συμπεριφορών που εκδηλώνονται καθημερινά, ειδικά μετά τις υποχρεωτικές καραντίνες που όλοι χάσαμε την όποια καθημερινότητά μας. Τι θέλω να πω;
Οι μικρές ηλικίες είναι βουτηγμένες στον ψεύτικο κόσμο του ίντερνετ και θα τους πάρει χρόνια, αν όχι δεκαετίες, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι ο πραγματικός κόσμος είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Οι νέοι μεγαλώνουν σε ένα ασφυκτικό καθεστώς ανελέητου ανταγωνισμού, οι μεσήλικες, τουλάχιστον στα αστικά κέντρα, βιώνουν μία άθλια καθημερινότητα γεμάτη άγχος για την οικονομική επιβίωση και την κοινωνική καταξίωση ενώ οι ηλικιωμένοι πάσχουν από κατάθλιψη που οφείλεται τόσο στις μειωμένες σωματικές και ψυχικές αντοχές που έρχονται πακέτο με την προχωρημένη ηλικία, όσο και στην εκκωφαντική μοναξιά. Και όλοι μαζί, ψάχνουν να βρουν λίγο χρόνο ανάμεσα στις υποχρεώσεις και ένα άτομο για να κάνουν μία ειλικρινή κουβέντα ή να συνάψουν γνήσιες φιλικές σχέσεις που δεν θα στηρίζονται στην προσωρινή/μόνιμη εκμετάλλευση.
Αν προσθέσω σε αυτά τα αδιέξοδα καταναλωτικά πρότυπα του καπιταλισμού, τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και μάλιστα τραγικής ποιότητας και την έλλειψη σεξουαλικών επαφών, τότε έχουμε όλο το πακέτο που εξηγεί γιατί η διατήρηση της ψυχικής υγείας γίνεται όλο και πιο δύσκολη και γιατί βλέπουμε τον αριθμό συγγενών, φίλων και γνωστών που «δεν την παλεύει» να μεγαλώνει με ανησυχητικούς ρυθμούς. Και μπορεί, όπως ανέφερα προηγουμένως, η ψυχική υγεία να μην κοιτάζει τραπεζικούς λογαριασμούς και ηλικίες, αλλά το 95% του πληθυσμού δεν είναι Ρούμπιο: Δεν μπορεί ο καθένας να πει στον εργοδότη του ότι χρειάζεται 5-6 μήνες ηρεμίας για να βελτιώσει την ψυχική υγεία του διότι θα απολυθεί αυτομάτως και θα τον ακολουθεί η στάμπα του τρελού για μια ζωή. Ούτε μπορεί ο καθένας να κόψει τις παρτίδες με τον κοινωνικό περίγυρο.
Εκτιμώ ότι, σαν ανθρωπότητα, χρησιμοποιήσαμε λανθασμένα τα social media, γίναμε άβουλα όντα και εστιάσαμε υπερβολικά στις πλαστές εικόνες και τα ωραία σώματα, είτε αυτά προκύπτουν μέσα από δεκάδες φίλτρα, είτε είναι φυσικά. Κάπως έτσι, ξεχάσαμε τελείως το πρώτο μέρος του σοφού ρητού που έρχεται από τα χρόνια της αρχαιότητας και λέει «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Επίσης, καταπιέσαμε σε πρωτόγνωρο βαθμό τα θέλω μας, εθιστήκαμε στο να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν, να δουλεύουμε σε δουλειές που δεν θέλουμε, να έχουμε σχέσεις με άτομα που δεν μας ελκύουν και να κάνουμε παρέα με κόσμο που δεν εκτιμούμε. Γέμισε η ψυχή με σκουπίδια και η διαδικασία εκκαθάρισης είναι αργή και έχει προσωπικό κόστος. Και το κυριότερο; Δεν μπορεί να γίνει με ένα κλικ.
No comments:
Post a Comment