Ο 53χρονος Χαβιέρ Μιλέι είναι ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής μετά την «καθαρή» νίκη με 55,7% έναντι του περονιστή αντιπάλου του Σέργκιο Μάσσα που συγκέντρωσε 44,3% στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών που έγιναν την Κυριακή.
Είναι άγνωστο τι θα καταφέρει στο μέλλον αν και, λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ, τίποτα αισιόδοξο δεν φαίνεται στον ορίζοντα για τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Οι συνεχόμενες οικονομικές και πολιτικές κρίσεις των τελευταίων 25 χρόνων φαντάζουν αξεπέραστες, ο πληθωρισμός αγγίζει το 143% και το 40% του πληθυσμού βυθίζεται στα όρια της φτώχειας. Κάπως έτσι, ο θυμός και η αγανάκτηση αποδείχτηκαν ικανοί παράγοντες να φέρουν στην εξουσία έναν άγνωστο και ακραία φιλελεύθερο άνθρωπο με παρανοϊκό βλέμμα που κυκλοφορεί στο δρόμο με αλυσοπρίονο (;;)
Τα τελευταία 23 χρόνια, η Αργεντινή ακροβατεί ανάμεσα σε υπεραισιόδοξους οικονομικούς στόχους, φιλόδοξες ιδιωτικοποιήσεις, τεράστια δάνεια από τους παγκόσμιους δανειστές, μεγάλα ποσοστά ανεργίας, αποικιοκρατικές πολιτικές και τον εφιάλτη του ΔΝΤ. Στην ολιγοήμερη επίσκεψή μου στο Μπουένος Αίρες το 2019, αντιλήφθηκα ότι η παρουσία του ΔΝΤ έχει κυριολεκτικά στοιχειώσει τον κόσμο που δεν θέλει ούτε να σκέφτεται την επαναφορά των καταστροφικών πολιτικών ακραίας λιτότητας που απαιτεί το ταμείο προκειμένου να δώσει νέα δάνεια (που δεν πρόκειται να αποπληρωθούν ποτέ). Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται και ο λαός της Αργεντινής πληρώνει δισεκατομμύρια χωρίς να ξεχρεώνει. Κάθε φορά που προσπαθεί να βγει από την ύφεση, έρχεται ένα νέο αστρονομικό πακέτο οικονομικής βοήθειας που εξαφανίζει κάθε προοπτική ανάκαμψης. Σας θυμίζει τίποτα;
Μήπως σας θυμίζει τις προβλέψεις που έκαναν τα μνημονιακά χρόνια οι σπεσιαλίστες του ΔΝΤ για την ανάπτυξη, το δημόσιο χρέος και την ανεργία στην Ελλάδα ή μήπως σας θυμίζει ότι αυτές οι προβλέψεις έπεφταν συνεχώς έξω; Ο νέος πρόεδρος έχει δηλώσει ότι τους επόμενους μήνες θα κλείσει την Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής, θα ιδιωτικοποιήσει την κρατική ενεργειακή εταιρεία YPF και θα ταξιδέψει στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Είναι εμφανές ότι κλείνει εμφατικά το μάτι στη Δεξιά και τις δυνάμεις του αυτοαποκαλούμενου ελεύθερου κόσμου, ενώ τα τελευταία χρόνια ολόκληρη η Λατινική Αμερική έχει κάνει στροφή προς τα Αριστερά και επιδιώκει να μειώσει την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ. Επιπλέον, η γεωπολιτική τοποθέτηση της Αργεντινής δεν είναι άσχετη με την οικονομική της κατάσταση: Πρόσφατα, η Αργεντινή έστειλε πρόσκληση για να συμμετέχει στο μπλοκ των BRICS και ο νέος πρόεδρος είπε ότι θα την ανακαλέσει.
Εκτός αυτού, ο Μιλέι έχει πει ότι θα εξαφανίσει τις κρατικές δαπάνες, θα μειώσει τους φόρους, θα δολαριοποιήσει την οικονομία (!), θα ρευστοποιήσει την Κεντρική Τράπεζα (!!), θα καταργήσει το Υπουργείο Παιδείας (!!!) και θα απαγορεύσει τις αμβλώσεις (!!!!), μέτρα που αν τυχόν πραγματοποιηθούν θα προκαλέσουν χάος στους δρόμους της Αργεντινής. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι η Αργεντινή θα πρέπει να αγωνιστεί και να ματώσει ξανά για να διατηρήσει κάποια αξιοπρέπεια και να κερδίσει λίγη ανεξαρτησία. Οι περιπέτειες αυτής της πανέμορφης χώρας θα μας θυμίζουν για πάντα ότι το ένδοξο παρελθόν δεν εγγυάται ένα ανάλογο παρόν, ούτε ένα λαμπρό μέλλον.
Υπενθυμίζω ότι η Αργεντινή στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ένα από τα πλουσιότερα έθνη στη Γη με το ΑΕΠ της να αυξάνεται 6% ετησίως για πολλά χρόνια. Ήταν στις 10 πλουσιότερες χώρες παγκοσμίως κατά κεφαλήν, είχε σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο εμπόριο και μέχρι το 1950 εξακολουθούσε να συναγωνίζεται τις ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης. Οι δε σύγχρονες περιπέτειες της Αργεντινής οφείλουν να μας υπενθυμίζουν ότι άπαξ και πέσεις στα νύχια των υπερεθνικών οργανισμών τύπου Παγκόσμιας Τράπεζας και ΔΝΤ, η διαφυγή είναι σχεδόν αδύνατη και θα είσαι μια ζωή έρμαιο στις ορέξεις τους..
No comments:
Post a Comment