Το λεωφορείο από το ΒΑ πρέπει να διανύσει 1047 χλμ για να φτάσει στην πόλη Mendoza που είναι κοντά στα σύνορα με τη Χιλή. Η απόσταση είναι μεγάλη, αλλά τα λεωφορεία που κάνουν τέτοιου είδους δρομολόγια είναι πολύ άνετα και δεν κουράζεσαι. Στο σταθμό της καταπράσινης Mendoza περιμέναμε 2 ώρες και από εκεί πήραμε νέο λεωφορείο για να κάνουμε άλλα 363 χλμ και να φτάσουμε στο Santiago της Χιλής.
Η διαδρομή είναι κοντινή αλλά δύσκολη καθώς ανεβαίνεις στις Άνδεις από τη μεριά της Αργεντινής και κατεβαίνεις από τη μεριά της Χιλής. Ευτυχώς, την κάναμε μέρα και μπορέσαμε να θαυμάσουμε τη μακρύτερη οροσειρά του πλανήτη. Μία εντυπωσιακή αλληλουχία βουνών υψώνονται μέσα και πάνω από τα σύννεφα δημιουργώντας εικόνες ασύλληπτης ομορφιάς που σου μένουν στο μυαλό. Μετά από κάποιες ώρες οδήγησης φτάσαμε στο συνοριακό σταθμό της Χιλής που ονομάζεται Los Libertadores ή Cristo Redentor. Το ψαχτήρι των μπάτσων ήταν τυπικότατο, ελάχιστες ερωτήσεις, ένας έλεγχος στις αποσκευές μας, ένα συμπληρωμένο Α4 με τα στοιχεία κάθε ατόμου και πλέον είμαστε σε χιλιανό έδαφος. Όλε! Σε λίγες ώρες φτάσαμε και στο Santiago και με ένα ταξί πήγαμε αμέσως στο hostel που είχαμε κλείσει για να αφήσουμε τα πράγματα και να κάνουμε την πρώτη βόλτα μας.
Εννοείται πως είχαμε φροντίσει να αλλάξουμε λεφτά. Προς το τέλος του Φεβρουαρίου η ισοτιμία ήταν 1 ευρώ = 747 χιλιανά πέσος. Το μέρος που θα μέναμε για περίπου μια εβδομάδα ήταν στην περιοχή Bellavista που είναι 10-15 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και 5 λεπτά από τη στάση Baquedano του Μετρό. Οι περισσότεροι ένοικοι του La Chimba hostel ήταν Αμερικάνοι, Βραζιλιάνοι, Μεξικάνοι και λίγοι Ευρωπαίοι. Με την πρώτη βόλτα μας διαπιστώσαμε ότι η περιοχή που μέναμε ήταν η χαρά του τουρίστα και του κάθε τύπου που θέλει να εκμεταλλευτεί τον βλαχοτουρίστα. Πολλά μαγαζιά, ένα εμπορικό κέντρο, clubάκια της κακιάς ώρας περιφραγμένα με κάγκελα και μουσική στο τέρμα και 3-4 άτομα να σε πρήζουν να μπεις μέσα, στη μία γωνία του δρόμου πωλήσεις ναρκωτικών και στην ακριβώς επόμενη μπάτσοι και άλλα τέτοια ωραία. Δοκιμάσαμε κάτι τοπικές συμπαθητικές μπύρες, φάγαμε, περπατήσαμε κανά μισάωρο και πήγαμε για ύπνο.
Το πρωί είχαμε τη δυνατότητα να δούμε καλύτερα την πόλη, μακριά από την υπερτούριστ περιοχή μας. Το Santiago είναι μία προσεγμένη και καταπράσινη πόλη γεμάτη με τεράστια πάρκα που μοιάζουν με δάση. Βλέπεις παντού επιβλητικούς φοίνικες και προσανατολίζεσαι πανεύκολα αρκεί να εντοπίσεις με το βλέμμα σου το λόφο του San Cristobal και το ποτάμι Mapocho που χωρίζει την πόλη στα δύο. Εδώ δεν συναντάς εύκολα χλωμά πρόσωπα. Οι περισσότεροι είναι κοντοί και μελαχρινοί. Βλέπεις και αρκετούς με τα χαρακτηριστικά των ιθαγενών Μαπούτσε που είναι περίπου το 10% του συνολικού πληθυσμού και κατοικούν σε αυτά τα μέρη εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Το χιλιανό κράτος και η αστυνομία του δεν τους συμπαθούν ιδιαίτερα και έχει διαπράξει και κάποιες δολοφονίες για να δείξει ποιος κάνει κουμάντο. Στο Santiago είναι και το Parquemet, το μεγαλύτερο αστικό πάρκο της Λατινικής Αμερικής και δεν είναι υπερβολή να πεις ότι όσους ντόπιους βλέπεις στα μαγαζιά, άλλους τόσους, ίσως και παραπάνω, βλέπεις να κάθονται με τις ώρες στα πάρκα για διάβασμα, βόλτα, χορό και κάπνισμα χόρτου.
Με το πέρασμα 3-4 ημερών συνειδητοποιήσαμε για τα καλά τρία (3) πράγματα. Πρώτον, η πόλη είναι σχετικά μικρή και "μαζεμένη", άρα μπορείς να τη γυρίσεις εύκολα με τα πόδια ή με ποδήλατο (ειδικά το κέντρο και τις περιοχές Providencia, Barrio Brazil και Bella Vista). Δεύτερον, τα κτίρια είναι τεράστια ή διώροφα, κάτι που μάλλον έχει να κάνει με την υψηλή σεισμικότητα της περιοχής. Στη Χιλή έγινε ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί στις 22/5/1960 και ήταν 9,5 Ρίχτερ! Προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς, απανωτά τσουνάμι, εξαφάνισε λίμνες και δημιούργησε νέους βάλτους. Τρίτον, η Χιλή είναι πιο ακριβή χώρα της περιοχής, ίσως και ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Κάτι Μεξικάνες, κάτι Γερμανοί και κάτι Γάλλοι που έμεναν στο ίδιο hostel με εμάς και γυρνούσαν τη Λατινική Αμερική για 5-6 μήνες μας το επιβεβαίωσαν. Η οικονομία της Χιλής δεν είναι τόσο συνδεδεμένη με το δολάριο, όσο πχ αυτή της Αργεντινής, Στη Βόρεια Χιλή υπάρχει ορυκτός πλούτος, τα μεροκάματα είναι περίπου 20 αμερικάνικα δολάρια για 8 ώρες δουλειάς, ο τουρισμός βοηθάει το ΑΕΠ της χώρας και μετά τον Αμερικανοφυτεμένο δικτάτορα Πινοσέτ, που τον επέβαλλαν οι ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 κυριολεκτικά με τα όπλα, υπάρχει μία πολιτική σταθερότητα τα τελευταία χρόνια.
Για αυτό έχει και πολύ κόσμο από Βραζιλία, Βενεζουέλα, Περού και Αργεντινή που μένουν και δουλεύουν στη Χιλή μόνιμα. Ναι, έχει και αλλού μετανάστες φίλε αναγνώστη που πάνε σε άλλες χώρες για ένα πιο αξιοπρεπές μεροκάματο. Και εδώ οι ζωγραφιές στους τοίχους είναι γεμάτες χρώμα και ινδιάνικη παράδοση, αν και η πόλη είναι αρκετά westernized για τα κυβικά της Λατινικής Αμερικής. Αξίζει να ανέβεις και στο λόφο που έχει ύψος 300 μέτρα για να δεις την πόλη από ψηλά και να γεμίσει το μάτι σου με χιλιανή φύση. Στην κορυφή του λόφου, είναι και ένα άγαλμα της Παναγίας που προσελκύει τους τουρίστες και λίγο πιο κάτω είναι και ο ζωολογικός κήπος. Μπορείς να κατέβεις από το λόφο με τα πόδια ή με το ποδήλατο από χωμάτινα μονοπάτια ακολουθώντας τη ροή ενός μικρού ποταμιού. Κάποιοι, ονόματα δεν λέμε, δοκίμασαν μια πιο περιπετειώδη διαδρομή αλλά ευτυχώς βρέθηκε ένας σοφός άστεγος που είχε στήσει το σπιτικό του στο λόφο και έμενε εκεί παρέα με τα σκυλάκια του και τους έδειξε το δρόμο...
Εκτός των άλλων, η πόλη έχει και κάποια ιδιαίτερα μουσεία που αξίζει να επισκεφτείς. Το σπίτι του συγγραφέα Pablo Neruda "La Chascona", το Museo de la Memoria y los derechos humanos (Μουσείο της μνήμης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), το Museo chileno de arte precolombiano (Μουσείο της χιλιανής τέχνης στην προ-Κολομβιανή περίοδο) και το Museo de la Solidaridad Salvador Aliente (Μουσείο της Αλληλεγγύης με έργα καλλιτεχνών από την περίοδο που ανατράπηκε ο Σαλβαδόρ Αλιέντε). Επίσης, η πόλη έχει μεγάλη punk και metal σκηνή και συναντάς πολλούς μαλλιάδες στο δρόμο, όπως και ανάλογα μαγαζιά. Κάτι άλλο που μας έκανε εντύπωση είναι ότι ο κόσμος μιλάει ήρεμα με μία φωνή που εκπέμπει γαλήνη και σιγουριά. Ωραία όλα αυτά, αλλά όταν έχεις γυρίσει την πόλη σε μεγάλο βαθμό και δεν μπορείς να πας αλλού γιατί απλούστατα η επόμενη πτήση σου είναι αύριο από το Santiago για τη Lima του Περού, τι κάνεις; Μία ωραία αυθημερόν εκδρομή στο Valparaiso.
Για να πας εκεί, πας στο σταθμό Baquedano του Μετρό, παίρνεις την κόκκινη γραμμή, κατεβαίνεις στο Pajaritos και από εκεί έχει λεωφορεία κάθε 15 λεπτά για Valparaiso. Το λιμάνισιο Valparaiso είναι γνωστό κυρίως για τα πανέμορφα γκράφιτι και τις κάθε είδους ζωγραφιές που έχει και όχι για το λιμάνι και τις ακτές του, παρά το γεγονός ότι βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Τα πάντα εδώ είναι χρωματιστά: Σκεπές, αυλές, πόρτες, ντουβάρια. Η πόλη έχει μία γοητευτική street art κουλτούρα με θέατρα δρόμου, εκθέσεις φωτογραφίας, ανοιχτές αγορές, μουσικούς και κάθε είδους καλλιτέχνες (αξίζει να τσεκάρεις τους Alberto Lagos και Danny Reveco). Έχει και άλλο ένα Μουσείο - σπίτι του Pablo Neruda και μία φυλακή που την περίοδο του Πινοσέτ ήταν γεμάτη με πολιτικούς κρατούμενους. Οι 2-3 λόφοι που είναι κοντά στο λιμάνι είναι γεμάτοι με τουρίστες αλλά όσο ανεβαίνεις στους πιο ψηλά λόφους η κατάσταση θυμίζει φαβέλα.
Αυτά ήταν όσα μου έμειναν και όσα σημείωσα για τη Χιλή. Η επιστροφή μας στην πρωτεύουσα της Χιλής είχε λίγο αλκοόλ ακόμα, φρεσκότατα φρούτα και empanadas για φαγητό, κάτι τελευταίες βόλτες και ένα ταξί για να μας πάει στο αεροδρόμιο. Στο επόμενο κείμενο θα ακολουθήσει η περιγραφή και οι εντυπώσεις από το Περού.
ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι του Νίκου Σιούτη
No comments:
Post a Comment