ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Λίγες μέρες πριν τις Ευρωεκλογές του 2019, είναι λογικό να έχει ανοίξει μία κουβέντα για την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα καθώς και για το αύριο και την πορεία της στο άμεσο μέλλον. Η Ευρώπη συνεχίζει να είναι σε φάση ενοποίησης για να μετασχηματιστεί σε μία κοινή οικονομική/πολιτική/κοινωνική οντότητα που θα αντέξει στον πολλαπλό ανταγωνισμό με τις υπάρχουσες υπερδυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία), αλλά και τις μελλοντικές (Κίνα, Ινδία). Σήμερα που μιλάμε, υπάρχει ήδη ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ευρωπαϊκό νόμισμα, ευρωπαϊκό δικαστήριο και ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Στο μέλλον πιθανότατα θα υπάρξει και ευρωπαϊκός στρατός.

Είναι φανερό εδώ και πολλά χρόνια ότι η Ευρώπη θέλει να μετατραπεί στις επόμενες δεκαετίες σε κάτι παρόμοιο με τις ΗΠΑ. Παρακολουθούμε μπροστά στα μάτια μας τη σταδιακή υποβάθμιση των εθνικών κοινοβουλίων, εμείς στην Ελλάδα το ζήσαμε από πρώτο χέρι κατά τη διάρκεια της κρίσης, και τη μετατροπή τους σε ένα άχρηστο συνεδριακό μέρος όπου μεσήλικες και υπερήλικες εκπρόσωποι του εκάστοτε λαού ψηφίζουν στα τυφλά οτιδήποτε τους ζητηθεί από μη εκλεγμένους δευτεροκλασάτους υπάλληλους. Μέχρι και η αναβάθμιση των μεγάλων ευρωπαϊκών αθλητικών διοργανώσεων (Ευρωλίγκα στο μπάσκετ, Τσάμπιονς Λιγκ στο ποδόσφαιρο μετά το 2023) σε βάρος των εθνικών πρωταθλημάτων σχετίζεται με την αύξηση των εσόδων, αλλά και την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η οικονομία έχει υπερκαλύψει την πολιτική, οι τραπεζίτες είναι παντοδύναμοι στο θρόνο τους και τα συστημικά ΜΜΕ θέλουν να λανσάρουν ένα κλίμα ότι “γενικά πάμε καλά”. Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική για μια σειρά από λόγους.

Στην Ευρώπη βρίσκονται χώρες με ισχυρές παραδόσεις, κουλτούρες και γλώσσες. Στην Ευρώπη ξεκίνησαν και διεξήχθησαν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι που γέννησαν μίση και γιγάντωσαν τους εθνικισμούς ανάμεσα στους λαούς, την ίδια ώρα που στο έδαφος των ΗΠΑ δεν έπεσε ούτε σφαίρα. Επιπλέον, η Ευρώπη είναι ένας χώρος που σέβεται το διαφορετικό και γεννάει ασταμάτητα πολιτικές ιδέες. Για όλους αυτούς τους λόγους, η πλήρη ενοποίηση της Ευρώπης δεν είναι κάτι εύκολο και, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι και κάτι αναγκαίο. Βέβαια, αν συνεχίσει η Ευρώπη τη σημερινή πορεία της, τότε το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ζήσει αρκετά για να θαυμάσει αυτά που σχεδιάζει: Το φάντασμα του φασισμού γίνεται όλο και πιο επίκαιρο και φαντάζει σαν η μόνη εναλλακτική περίπτωση. Ένας φασισμός που τρέφεται, συντηρείται και μεγαλώνει καθημερινά από τις εγκληματικές πολιτικές που ακολουθεί η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και οι θεσμοί-μαριονέτες που ελέγχει πλήρως.

Το βλέπουμε πριν από κάθε ευρωπαϊκή αναμέτρηση. Έχει καταντήσει ανέκδοτο, αλλά πλέον δεν γελάει κανείς. Το επιχείρημα των κυβερνήσεων που στηρίζουν αυτή την Ευρώπη είναι ΠΑΝΤΟΥ το ίδιο. “Κοιτάξτε αν δεν ψηφίσετε εμάς, τότε θα έρθουν οι φασίστες”. Καμία διάθεση για αυτοκριτική, για αλλαγή πολιτικής, για δύσκολες αποφάσεις. Καμία κουβέντα για την ταμπακιέρα. Στο μεσοδιάστημα, των ποσοστά των ακροδεξιών διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται, οι “δημοκράτες” συνεχίζουν να κάνουν τους μαλάκες, άρα νομοτελειακά η ίδια η ηγεσία της Ευρώπης αναγνωρίζει ότι η μόνη διάδοχη πολιτική πρόταση είναι αυτή του φασισμού. Άραγε μιλάμε για ασχετοσύνη ή βλακεία; Μικρή σημασία έχει.

Ζούμε σε μία Ευρώπη που υποτίθεται θέλει να ενοποιηθεί και οι οικονομικές ανισότητες είναι πιο ορατές από ποτέ. Τρομακτικές ανισότητες που προκαλούν μετανάστευση από χώρες της Ευρώπης σε άλλες χώρες εντός της Ευρώπης! Δεν μπορείς να πείσεις τον Έλληνα και τον Πορτογάλο ότι έχουν την ίδια οικονομική κατάσταση με τον Γερμανό και τον Γάλλο. Δεν μπορείς να πείσεις το μεγάλο μέρος του κόσμου που μένει στην Ευρώπη και φτωχοποιείται καθημερινά ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Δεν μπορεί να αρνείται η Ευρώπη την είσοδο των προσφύγων από τη Συρία και άλλες χώρες στο έδαφός της και την ίδια ώρα να συμμετέχει σε βομβαρδισμούς και επιθέσεις στη Συρία, που προκαλούν εκτός από νεκρούς και νέα κύματα προσφύγων που μετατρέπουν τη Μεσόγειο σε ένα απέραντο υγρό νεκροταφείο. Δεν μπορεί να μην βλέπει ότι το μόνο αύριο που μπορεί να ξημερώσει είναι αυτό του ευρωσκεπτικισμού.

Οι Ευρωσκεπτικιστές αυξάνονται συνεχώς -κυρίως από τα δεξιά και πολύ λιγότερο από τα αριστερά- γιατί η σημερινή μορφή της Ευρώπης είναι φοβερά απωθητική. Το Brexit δεν ήρθε κατά τύχη και όποιος το υποτιμάει δεν ξέρει τι του γίνεται. Το, έτσι και αλλιώς προβληματικό, πλάνο της ενοποίησης δεν αποδίδει, ο αυταρχισμός μεγαλώνει, οι μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες ξεφτιλίζουν το φάντασμα της αστικής δημοκρατίας και οι λαοί δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια να παρακολουθούν τις φωτισμένες και μη εκλεγμένες ελίτ να διαχειρίζονται την τύχη τους. Βρισκόμαστε στο 2019 και βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να αμφισβητούνται δικαιώματα που θα έπρεπε να είναι δεδομένα, όπως αυτό της πρόσβασης των πάντων σε ποιοτική δημόσια Υγεία και Παιδεία. Οι περιθωριοποιημένοι και όσοι βλέπουν ότι η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Όχι μόνο στις εκλογές, αλλά στους δρόμους...