Οι Ίνκα πίστευαν ότι ο κόνδορας ήταν αθάνατος. Σύμφωνα με τους μύθους τους, όταν ο βασιλιάς των αιθέρων, το μόνο πουλί που κάνει μακρινά ταξίδια σε ολόκληρη την οροσειρά των Άνδεων, αισθανόταν ότι αρχίζει να γερνάει και ότι οι δυνάμεις του εξαντλούνται, τότε σκαρφάλωνε στην ψηλότερη και πιο απομακρυσμένη κορυφή των βουνών.
Εκεί, δίπλωνε τα φτερά του, σήκωνε τα πόδια του και έπεφτε προς τα κάτω. Έτσι τελείωνε η βασιλεία του.
Φυσικά, ο θάνατος του κόνδορα είναι συμβολικός. Συμβολική είναι και ολόκληρη η απίστευτη παράδοση των ινδιάνων που ζούσαν σε αρμονία με τη φύση και όχι εις βάρος της όπως κάνει ο σύγχρονος και "πολιτισμένος" άνθρωπος. Με αυτή την πράξη του, ο κόνδορας επέστρεφε στη μεγάλη και προαιώνια φωλιά των πάντων: Στη ρίζα των βουνών, εκεί που ενώνεται η πέτρα με το έδαφος, το μέρος από όπου θα γεννηθεί ξανά ένας νέος κύκλος ζωής και μια νέα ζωή.
Ο κόνδορας, το μεγαλύτερο ιπτάμενο χερσαίο πτηνό στο δυτικό ημισφαίριο, συμβόλιζε για τους Ίνκα τη ζωή στον ουρανό. Ένα περήφανο, δυνατό και έξυπνο πλάσμα που είχαν ταυτίσει οι Ινδιάνοι με το ανέβασμα του ήλιου κάθε πρωί και την εμφάνιση των αστεριών κάθε βράδυ.
Θα προτιμούσα να είμαι ένα σπουργίτι, παρά ένα σαλιγκάρι
Ναι, θα ήμουν Αν μπορούσα
Σίγουρα, θα ήμουν...
No comments:
Post a Comment