Οι μετακινήσεις κάποιων τουριστών το καλοκαίρι, η χαλάρωση των μέτρων, η αλλαγή του καιρού και η αύξηση των τεστ ήταν λογικό, μέχρι ενός σημείου, να προκαλέσουν αύξηση των κρουσμάτων του ιού σε πολλές χώρες του πλανήτη.
Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης είχαν 6-7 χρήσιμους μήνες στη διάθεσή τους για να προετοιμαστούν κατάλληλα και να σχεδιάσουν τα πλάνα τους, με πρωταρχικό στόχο να ενισχυθεί ο τομέας της δημόσιας Υγείας και παράλληλα να τονωθεί η παραπαίουσα οικονομική δραστηριότητα, προτού ξεκινήσει να πηδάει κόσμος από τις ταράτσες. Πριν από μερικούς μήνες, είχα γράψει εδώ ένα κείμενο στο οποίο εξηγούσα αναλυτικά γιατί η ελληνική κυβέρνηση τα πήγε καλά στην πρώτη φάση της πανδημίας. Σε άλλα κείμενα, τόνιζα τις εγκληματικές καθυστερήσεις των πληρωμών γιατί τα 534 αργύρια δινόταν μήνες μετά, τα προκλητικά χαρτζιλίκια στα ΜΜΕ των ολιγαρχών που αβαντάρουν την κυβέρνηση 24 ώρες το 24ωρο και τα ακραία μέτρα καταστολής, τύπου κλεισίματος της παραλίας της Θεσσαλονίκης, που υποτίθεται ότι προστάτευαν τη σωματική υγεία ενώ την ίδια ώρα τραυματίζανε βαθιά την ψυχική υγεία του κόσμου.
Στο δεύτερο κύμα του ιού, δηλαδή από τον Ιούλιο και μετά, τα πράγματα πηγαίνουν συνεχώς από το κακό στο χειρότερο. Από τη μία έχουμε μία ξεχειλωμένη υπέρ-χρήση σε βαθμό αηδίας της περιβόητης έννοιας της «ατομικής ευθύνης» σε πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα να χτίσουν νέα νοσοκομεία ή να μην χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και από την άλλη μέτρα που αλλάζουν συνεχώς. Για παράδειγμα, αντί να μειωθεί η χωρητικότητα στα πλοία, τελικά αυξήθηκε η χωρητικότητα στα πλοία. Μετά είπαν να ανοίξουν τα γήπεδα σε ένα ποσοστό 10% και λίγες ώρες αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι, είπαν να μην ανοίξουν τα γήπεδα. Διακρίνεις ένα αλαλούμ, ένα μπέρδεμα και ένα καταιγισμό από αντικρουόμενες πληροφορίες. Οι επιστημονικές οδηγίες μπερδεύονται καθημερινά με την κομματική γραμμή και αυτό κάνει μπαμ. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία πολύ πιο άφραγκη, πολύ πιο κουρασμένη και πολύ πιο δύσπιστη. Επομένως, το βασικό ερώτημα είναι το εξής. Τι πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειες και τα αγαπημένα μας πρόσωπα;
Χρειάζεται να τηρούμε τις οδηγίες των ειδικών, να ακούμε προσεκτικά τους επιστήμονες, να πλένουμε και να απολυμαίνουμε τα χέρια μας, να κρατάμε αποστάσεις, να φοράμε μάσκες κτλ. Αυτά όντως είναι ζητήματα ατομικής ευθύνης. Κάθε ιός όμως αντιμετωπίζεται με στελεχωμένα νοσοκομεία, γιατρούς, νέες κλίνες ΜΕΘ, φάρμακα και εμβόλια. Για να μην τρελαθούμε τελείως, ο ιός και οι παρενέργειές του δεν αντιμετωπίζονται ούτε με επιπλέον λεφτά στα κυρίαρχα ΜΜΕ, ούτε με χουντικές απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ούτε με sms στο κράτος για το πότε θα πετάξεις τα σκουπίδια, ούτε με τους μπάτσους να γράφουν τριψήφια πρόστιμα σε χρεοκοπημένους πολίτες. Τι σχέση έχουν αυτά με πανδημίες και ιούς;;;; Καμία απολύτως. Έχουν άμεση σχέση όμως με την ενίσχυση των άδειων ταμείων του κράτους και με τον καινούργιο κόσμο που οραματίζονται οι εξουσιαστές. Γιατί πλέον είναι βέβαιο ότι δεν ζούμε μία παρένθεση, η οποία κάποτε θα κλείσει, αλλά βιώνουμε τον αυριανό κόσμο. Τον κόσμο που θα ξημερώσει όταν τελειώσει αυτή η ιστορία. Ένα κόσμο πιο ελεγχόμενο, πιο φοβισμένο, πιο αποστειρωμένο, πιο ευάλωτο, πιο μίζερο, πιο ανίκανο να αντιδράσει σε οτιδήποτε. Ένα κόσμο που θα πρέπει να υπακούει τυφλά στις εντολές, όσο παράλογες και αν είναι αυτές. Ένα κόσμο που ήδη έχει αρχίσει να σχηματίζεται και ομολογώ ότι δεν μου αρέσει καθόλου.
Μήπως υπερβάλλω; Ας δούμε λίγο τι γίνεται στην Ελλάδα του σήμερα. Πίσω από την επιφάνεια, γίνονται ενδιαφέροντα πραγματάκια και όπως ξέρουμε ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, ο νέος πτωχευτικός κώδικας που θα προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες κατασχέσεις περιουσίας και συστηματική απώλεια ιδιοκτησίας στα επόμενα χρόνια, κάτι που ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί μέχρι τώρα. Και δεν είναι μόνο αυτός γιατί ήρθαν και άλλα νομοσχέδια. Δηλαδή, παράλληλα με τα μέτρα που σκοπεύουν να μειώσουν την έξαρση του ιού, έχουμε και άλλα μέτρα. Ναι, σωστά υποψιάζεστε, μέτρα που ξεπερνάνε κάθε όριο αυθαιρεσίας και κρατικής τρομοκρατίας. Συγκεκριμένα, το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας επιδιώκει να αλλάξει τα πάντα στις εργασιακές σχέσεις προς το χειρότερο. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε στις 29/10 από το υπουργικό Συμβούλιο και προβλέπει:
-) Καθιέρωση του 10ωρου εργασίας.
Στο δεύτερο κύμα του ιού, δηλαδή από τον Ιούλιο και μετά, τα πράγματα πηγαίνουν συνεχώς από το κακό στο χειρότερο. Από τη μία έχουμε μία ξεχειλωμένη υπέρ-χρήση σε βαθμό αηδίας της περιβόητης έννοιας της «ατομικής ευθύνης» σε πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα να χτίσουν νέα νοσοκομεία ή να μην χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και από την άλλη μέτρα που αλλάζουν συνεχώς. Για παράδειγμα, αντί να μειωθεί η χωρητικότητα στα πλοία, τελικά αυξήθηκε η χωρητικότητα στα πλοία. Μετά είπαν να ανοίξουν τα γήπεδα σε ένα ποσοστό 10% και λίγες ώρες αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι, είπαν να μην ανοίξουν τα γήπεδα. Διακρίνεις ένα αλαλούμ, ένα μπέρδεμα και ένα καταιγισμό από αντικρουόμενες πληροφορίες. Οι επιστημονικές οδηγίες μπερδεύονται καθημερινά με την κομματική γραμμή και αυτό κάνει μπαμ. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία πολύ πιο άφραγκη, πολύ πιο κουρασμένη και πολύ πιο δύσπιστη. Επομένως, το βασικό ερώτημα είναι το εξής. Τι πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειες και τα αγαπημένα μας πρόσωπα;
Χρειάζεται να τηρούμε τις οδηγίες των ειδικών, να ακούμε προσεκτικά τους επιστήμονες, να πλένουμε και να απολυμαίνουμε τα χέρια μας, να κρατάμε αποστάσεις, να φοράμε μάσκες κτλ. Αυτά όντως είναι ζητήματα ατομικής ευθύνης. Κάθε ιός όμως αντιμετωπίζεται με στελεχωμένα νοσοκομεία, γιατρούς, νέες κλίνες ΜΕΘ, φάρμακα και εμβόλια. Για να μην τρελαθούμε τελείως, ο ιός και οι παρενέργειές του δεν αντιμετωπίζονται ούτε με επιπλέον λεφτά στα κυρίαρχα ΜΜΕ, ούτε με χουντικές απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ούτε με sms στο κράτος για το πότε θα πετάξεις τα σκουπίδια, ούτε με τους μπάτσους να γράφουν τριψήφια πρόστιμα σε χρεοκοπημένους πολίτες. Τι σχέση έχουν αυτά με πανδημίες και ιούς;;;; Καμία απολύτως. Έχουν άμεση σχέση όμως με την ενίσχυση των άδειων ταμείων του κράτους και με τον καινούργιο κόσμο που οραματίζονται οι εξουσιαστές. Γιατί πλέον είναι βέβαιο ότι δεν ζούμε μία παρένθεση, η οποία κάποτε θα κλείσει, αλλά βιώνουμε τον αυριανό κόσμο. Τον κόσμο που θα ξημερώσει όταν τελειώσει αυτή η ιστορία. Ένα κόσμο πιο ελεγχόμενο, πιο φοβισμένο, πιο αποστειρωμένο, πιο ευάλωτο, πιο μίζερο, πιο ανίκανο να αντιδράσει σε οτιδήποτε. Ένα κόσμο που θα πρέπει να υπακούει τυφλά στις εντολές, όσο παράλογες και αν είναι αυτές. Ένα κόσμο που ήδη έχει αρχίσει να σχηματίζεται και ομολογώ ότι δεν μου αρέσει καθόλου.
Μήπως υπερβάλλω; Ας δούμε λίγο τι γίνεται στην Ελλάδα του σήμερα. Πίσω από την επιφάνεια, γίνονται ενδιαφέροντα πραγματάκια και όπως ξέρουμε ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, ο νέος πτωχευτικός κώδικας που θα προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες κατασχέσεις περιουσίας και συστηματική απώλεια ιδιοκτησίας στα επόμενα χρόνια, κάτι που ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί μέχρι τώρα. Και δεν είναι μόνο αυτός γιατί ήρθαν και άλλα νομοσχέδια. Δηλαδή, παράλληλα με τα μέτρα που σκοπεύουν να μειώσουν την έξαρση του ιού, έχουμε και άλλα μέτρα. Ναι, σωστά υποψιάζεστε, μέτρα που ξεπερνάνε κάθε όριο αυθαιρεσίας και κρατικής τρομοκρατίας. Συγκεκριμένα, το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας επιδιώκει να αλλάξει τα πάντα στις εργασιακές σχέσεις προς το χειρότερο. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε στις 29/10 από το υπουργικό Συμβούλιο και προβλέπει:
-) Καθιέρωση του 10ωρου εργασίας.
-) Επέκταση της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας.
-) Ποινικούς (!) περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση.
Εκτός από τη μάχη εναντίον του ιού, έχουμε και μία κοινωνική πρόκληση τεραστίου βαθμού, που αποσιωπάται συστηματικά. Έχει ανοίξει η δημόσια κουβέντα σε πολλές χώρες του κόσμου για την ανάγκη μείωσης των ημερησίων ωρών εργασίας και η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, πάει ανάποδα. Αντί να πάει μπροστά, πάει προς τα πίσω. Κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται πως ο ιός μετατρέπεται σε (πολύ) βολική αφορμή για την προώθηση κυβερνητικών σχεδιασμών σε καθεστώς φόβου. Φίλε αναγνώστη, καταλαβαίνεις ότι νομοθετούν επισήμως, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τη 10ωρη εργασία, 134 χρόνια μετά την απεργία του Σικάγο και 100 χρόνια μετά την πρώτη νομοθέτηση του 8ωρου στην Ελλάδα; Για να το πάω και ένα βήμα παραπέρα, μπορείς για μια στιγμή να φανταστείς την Ελλάδα του 2030 και του 2040; Είναι τόσο δύσκολο να διακρίνεις μία χώρα άκρως γερασμένη και φτωχοποιημένη, που θα έχει κόσμο σε 7-8 πόλεις και όλη η υπόλοιπη επικράτεια θα είναι άδεια; Μια χώρα που όσοι είναι πάνω από 20-25 ετών θα φεύγουν τρέχοντας στο εξωτερικό; Μία χώρα με μισθούς των 300 ευρώ και αστείες υποδομές που δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε στο ελάχιστο την κλιματική αλλαγή;
Κάθε ανθρώπινη ζωή αξίζει την προσοχή μας. Άνθρωποι 70, 80 και 90 ετών θα πρέπει να ζήσουν ποιοτικά και στο έπακρο κάθε λεπτό που τους αναλογεί και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι νεότεροι. Σε αυτό δεν χωράνε εκπτώσεις. Την ίδια ώρα όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια σε αυτά που γίνονται. Τα νέα μέτρα που ψηφίζονται τώρα θα προκαλέσουν φτώχεια, ανέχεια, κατάθλιψη και αύξηση των, ήδη ακραίων, οικονομικών ανισοτήτων. Θα σχηματίσουν, δηλαδή σχηματίζουν ήδη, ένα νέο κόσμο πολύ διαφορετικό που θα χαρακτηρίζεται από το φόβο και την υποταγή. Και είναι ανεπίτρεπτο να αφήσουμε τον φόβο να κυριαρχεί στη ζωή μας γιατί ζωή με φόβο δεν υφίσταται…
ΥΓ: Θέλω να αναφερθώ και στην επικίνδυνη μάστιγα της εποχής μας. Έχει ξεσαλώσει ο κάθε ψέκας γιατί έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του. Σύμφωνοι, έχει ο καθένας δικαίωμα να λέει την άποψή του. Και εγώ και εσύ και αυτός και όλοι μας. Έχει το δικαίωμα αυτός που τρώει σκορδαλιά να δίνει συμβουλές για το πρώτο ραντεβού, έχει το δικαίωμα ένας χορτοφάγος να προτείνει χασαποταβέρνα στην υπόλοιπη παρέα, ένας οπαδός του Εθνικού Αγιονερίου να μιλάει για μοντέρνο ποδόσφαιρο σε έναν οπαδό της Μπαρτσελόνα και πάει λέγοντας. Την περίπτωση να είναι η μαλακιάρα της χιλιετίας η άποψη του καθένα δεν τη σκέφτεται κανείς; Δηλαδή αν το 90% έχει άποψη ότι η Γη είναι επίπεδη, πρέπει να το σεβαστούμε; Αν το 7% που ψήφιζε τους ναζί στην Ελλάδα γινόταν 97%, θα έπρεπε να το σεβαστούμε και αυτό και να γίνουμε ναζιστές; Η επιστήμη, ευτυχώς για όλους μας, δεν λειτουργεί δημοκρατικά. Δεν μαζεύονται χίλιοι νοματαίοι να κάνουν γκάλοπ και να πορευτούν με ότι λένε οι πολλοί. Λειτουργεί μόνο με αποδείξεις και επιστημονικά δεδομένα που συλλέγουν και αναλύουν οι ειδικοί.
Εκτός από τη μάχη εναντίον του ιού, έχουμε και μία κοινωνική πρόκληση τεραστίου βαθμού, που αποσιωπάται συστηματικά. Έχει ανοίξει η δημόσια κουβέντα σε πολλές χώρες του κόσμου για την ανάγκη μείωσης των ημερησίων ωρών εργασίας και η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, πάει ανάποδα. Αντί να πάει μπροστά, πάει προς τα πίσω. Κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται πως ο ιός μετατρέπεται σε (πολύ) βολική αφορμή για την προώθηση κυβερνητικών σχεδιασμών σε καθεστώς φόβου. Φίλε αναγνώστη, καταλαβαίνεις ότι νομοθετούν επισήμως, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τη 10ωρη εργασία, 134 χρόνια μετά την απεργία του Σικάγο και 100 χρόνια μετά την πρώτη νομοθέτηση του 8ωρου στην Ελλάδα; Για να το πάω και ένα βήμα παραπέρα, μπορείς για μια στιγμή να φανταστείς την Ελλάδα του 2030 και του 2040; Είναι τόσο δύσκολο να διακρίνεις μία χώρα άκρως γερασμένη και φτωχοποιημένη, που θα έχει κόσμο σε 7-8 πόλεις και όλη η υπόλοιπη επικράτεια θα είναι άδεια; Μια χώρα που όσοι είναι πάνω από 20-25 ετών θα φεύγουν τρέχοντας στο εξωτερικό; Μία χώρα με μισθούς των 300 ευρώ και αστείες υποδομές που δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε στο ελάχιστο την κλιματική αλλαγή;
Κάθε ανθρώπινη ζωή αξίζει την προσοχή μας. Άνθρωποι 70, 80 και 90 ετών θα πρέπει να ζήσουν ποιοτικά και στο έπακρο κάθε λεπτό που τους αναλογεί και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι νεότεροι. Σε αυτό δεν χωράνε εκπτώσεις. Την ίδια ώρα όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια σε αυτά που γίνονται. Τα νέα μέτρα που ψηφίζονται τώρα θα προκαλέσουν φτώχεια, ανέχεια, κατάθλιψη και αύξηση των, ήδη ακραίων, οικονομικών ανισοτήτων. Θα σχηματίσουν, δηλαδή σχηματίζουν ήδη, ένα νέο κόσμο πολύ διαφορετικό που θα χαρακτηρίζεται από το φόβο και την υποταγή. Και είναι ανεπίτρεπτο να αφήσουμε τον φόβο να κυριαρχεί στη ζωή μας γιατί ζωή με φόβο δεν υφίσταται…
ΥΓ: Θέλω να αναφερθώ και στην επικίνδυνη μάστιγα της εποχής μας. Έχει ξεσαλώσει ο κάθε ψέκας γιατί έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του. Σύμφωνοι, έχει ο καθένας δικαίωμα να λέει την άποψή του. Και εγώ και εσύ και αυτός και όλοι μας. Έχει το δικαίωμα αυτός που τρώει σκορδαλιά να δίνει συμβουλές για το πρώτο ραντεβού, έχει το δικαίωμα ένας χορτοφάγος να προτείνει χασαποταβέρνα στην υπόλοιπη παρέα, ένας οπαδός του Εθνικού Αγιονερίου να μιλάει για μοντέρνο ποδόσφαιρο σε έναν οπαδό της Μπαρτσελόνα και πάει λέγοντας. Την περίπτωση να είναι η μαλακιάρα της χιλιετίας η άποψη του καθένα δεν τη σκέφτεται κανείς; Δηλαδή αν το 90% έχει άποψη ότι η Γη είναι επίπεδη, πρέπει να το σεβαστούμε; Αν το 7% που ψήφιζε τους ναζί στην Ελλάδα γινόταν 97%, θα έπρεπε να το σεβαστούμε και αυτό και να γίνουμε ναζιστές; Η επιστήμη, ευτυχώς για όλους μας, δεν λειτουργεί δημοκρατικά. Δεν μαζεύονται χίλιοι νοματαίοι να κάνουν γκάλοπ και να πορευτούν με ότι λένε οι πολλοί. Λειτουργεί μόνο με αποδείξεις και επιστημονικά δεδομένα που συλλέγουν και αναλύουν οι ειδικοί.
No comments:
Post a Comment