Με αφορμή το πρόσφατο live του ΛΕΞ στη Νέα Σμύρνη και την αποθέωση των κυρίαρχων ΜΜΕ, τόσο για τη μαζική προσέλευση της νεολαίας, όσο και τον ενθουσιασμό που κυριαρχούσε, θα ήθελα να γράψω και εγώ μερικά πράγματα επί του θέματος.
Εκτιμώ ότι ένα έμπειρο μάτι, που έχει περάσει τα πρώτα άντα στην ελληνική επικράτεια, μπορεί να εντοπίσει άμεσα την παραδοσιακή και αθάνατη ελληνική υποκρισία, να γελάσει και να προσπεράσει. Προσοχή: Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει μουσικό προσανατολισμό, είναι γνωστό ότι εγώ προτιμώ διαφορετικά ακούσματα και δεν επιδιώκω να προκαλέσει μουσική κουβέντα-αντιπαράθεση. Αντιθέτως, οι παρακάτω λέξεις στοχεύουν σε κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό.
Οι δεκάδες ύμνοι για τους αντισυμβατικούς μουσικούς και τα παιδιά των σύγχρονων αστικών κέντρων που έλκονται από τέτοιου είδους underground καλλιτέχνες, τα αγόρια και τα κορίτσια που (ευτυχώς λέω εγώ, δυστυχώς λένε αυτοί) δεν μπορεί πλέον να συνεπάρει κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός είναι όλοι ψεύτικοι. Κάλπικοι 100%. Η συντριπτική πλειοψηφία των άρθρων και των διθυραμβικών ρεπορτάζ προέρχονται από μέσα ενημέρωσης που πήρανε ζεστό δημόσιο χρήμα μέσω της περιβόητης Λίστας Πέτσα για να αναπαράγουν με συνέπεια τις ειδήσεις που θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση. Όχι φίλε αναγνώστη, η ελληνική κοινωνία δεν ερωτεύθηκε ξαφνικά τους «ποιητές του περιθωρίου» και τους εκφραστές των παιδιών με τα γκετοποιημένα όνειρα. Απλά αδυνατεί να αγνοήσει τη μαζικότητα του φαινομένου και μετά από 1-2 μέρες θα συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει, όπως συστηματικά έκανε πριν. Ας μην ξεχνάμε ότι στον παγκόσμιο αδηφάγο λαβύρινθο του διαδικτύου, όπου το κοινό διψάει συνεχώς για νέο περιεχόμενο, οι πιο viral φωτογραφίες και τα πιο viral videos περνάνε στην αφάνεια μετά από λίγα 24ωρα.
Τα ΜΜΕ που τώρα έστρεψαν τεχνηέντως τους προβολείς της δημοσιότητας πάνω στην άγρια νεολαία είναι αυτά που συσκοτίζουν συνειδητά την αλήθεια για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν μιλάνε με την ένταση και τη συχνότητα που πρέπει για την ταχύτατη βαλκανοποίηση της χώρας, την κατρακύλα της ελευθερίας του Τύπου, τους παντοδύναμους ολιγάρχες, την τρομακτική διαπλοκή που συναντάς παντού, τους νεκρούς πρόσφυγες στις ακτές της Μεσογείου, την αστυνομική βία, τις ακραίες οικονομικές ανισότητες, το 36,8% των νέων που είναι άνεργοι, το υψηλό επίπεδο φτώχειας, τα αστεία μεροκάματα που παίρνουν οι 20αρηδες και οι 30αρηδες όταν βγαίνουν στην αγορά εργασίας και τα όνειρα των νέων που είναι καταδικασμένα να κυκλοφορούν στη σφαίρα στης φαντασίας. Η γερασμένη ελληνική κοινωνία συνήθως κάνει ότι δεν βλέπει τα παιδιά που πάνε σε αυτές τις συναυλίες. Απλά περιμένει στη γωνία για το καθιερωμένο κράξιμο όταν τα ίδια παιδιά ξεσπάσουν στους δρόμους, αναρωτιέται δημοσίως για την πτώση των γεννήσεων όταν με τα σημερινά δεδομένα με το ζόρι μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου και μέσα της παρακαλάει να επιλέξουν το δρόμο του εξωτερικού.
Το ελληνικό ραπ, με το οποίο επαναλαμβάνω έχω από ελάχιστη έως μικρή σχέση, είναι καλώς ή κακώς το μόνο μουσικό ρεύμα που τροφοδοτείται συνεχώς τα τελευταία 5-10 χρόνια με νέο αίμα. Το κοινό του είναι κυρίως παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην κρίση και την ελληνική χρεοκοπία του 2010. Παιδιά που οι γονείς τους ήταν ή έγιναν άνεργοι, είχαν δυσκολίες να πάνε για ψώνια στο σούπερ μάρκετ και σήμερα ζορίζονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Παιδιά που επέλεξαν την παρανομία όχι γιατί το ήθελαν, ή για την πρόσκαιρη μόδα, αλλά γιατί αλλιώς δεν είχαν τύχη να κοινωνικοποιηθούν ή ακόμη και να επιβιώσουν. Παιδιά που σκληραγωγήθηκαν από μικρές ηλικίες. Και κάπως έτσι, αποφάσισαν να ναρκοθετήσουν το μέλλον τους, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, γιατί ακόμα δεν έμαθαν ότι ο δρόμος της αλητείας και της παρανομίας σπανίως καταλήγει σε happy end. Ανέκαθεν είχα την άποψη ότι κάθε γενιά αναμετριέται με την εποχή της και τα ακούσματα κάθε γενιάς είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο για το προς τα πού φυσάει ο άνεμος. Και η φουρνιά του ΛΕΞ, του Τζαμάλ και των άλλων κατάλαβε καλύτερα από όλους τους καλλιτέχνες (σκηνοθέτες, ζωγράφους, σκιτσογράφους, ποιητές, συγγραφείς και μουσικούς) ότι το αεράκι για ένα μεγάλο ποσοστό των νέων φυσάει προς τα Βαλκάνια.
Οι προσωρινοί μαζικοί διθύραμβοι δεν πρέπει να ξεγελάνε καμία και κανέναν. Είναι η «υποχρέωση» που πρέπει να βγει, το πικρό ποτήρι που πρέπει να πιουν όσοι έβαλαν το χεράκι τους για να φτάσει η Ελλάδα στη σημερινή μορφή της. Είναι η Ελλάδα του μέσου, του βύσματος, της μίζας, της ρεμούλας, της απάτης και του γλειψίματος. Προέρχονται από την Ελλάδα που σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο το 2008, την Ελλάδα που έριξε 3 χιλιάδες δακρυγόνα τον Ιούνιο του 2011 για να περάσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, την Ελλάδα των εφοπλιστών που ξέθαψαν το πτώμα του ναζισμού για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς τους, την Ελλάδα που έδιωξε τα παιδιά της στο εξωτερικό, την Ελλάδα που κυνηγούσε τους νέους στα παγκάκια της Νέας Σμύρνης. Είναι η Ελλάδα που λάτρεψε την επιφάνεια και δεν είδε όσα γίνονται από κάτω της. Είναι η Ελλάδα που αγνοεί το γεγονός ότι η θάλασσα μπορεί να φαίνεται ήρεμη αλλά κρύβει υπόγεια ρεύματα μέσα της…
No comments:
Post a Comment