ΕΚΛΟΓΕΣ 2023

Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν, για μια σειρά από λόγους, ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες. Υποθέτω όμως ότι σε μία κανονική χώρα, τα θέματα που θα έπρεπε να δεσπόζουν στη δημόσια πολιτική κουβέντα πριν από το ερχόμενο εκλογικό πανηγύρι θα είχαν να κάνουν με τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν σήμερα το 70-80% των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα, πότε και πώς θα σταματήσουν να ανεβαίνουν οι τιμές σε ενοίκια και προϊόντα, γιατί μετά από 3-4 απανωτά μνημόνια η χώρα έχει 192 δις ΑΕΠ και 400 δις δημόσιο χρέος (αύξηση του δημόσιου χρέους + 45 δισεκατομμύρια ευρώ από το 2019 μέχρι σήμερα) όταν το 2010 είχε 220 δις ΑΕΠ και 300 δις δημόσιο χρέος, γιατί όλοι παριστάνουν ότι δεν βλέπουν πως σε 20 χρόνια θα ψάχνεις άτομο κάτω των 30 στην Ελλάδα με τα κιάλια, πώς γίνεται παρά την αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας να έχουμε εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών, για πόσο ακόμα θα πληρώνουμε τεράστια ποσά στο ΝΑΤΟ αντί να τα δώσουμε στην παραπαίουσα δημόσια Υγεία, τι θα γίνει με το τσουνάμι των πλειστηριασμών που έρχεται κτλ.

Θα περίμενες ξεκάθαρες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα από όλα τα υποψήφια δεξιά, κεντρώα και αριστερά κόμματα. Από τα δε, υποτιθέμενα, αριστερά/προοδευτικά κόμματα θα περίμενες και προτάσεις για βαθιές τομές, ριζικές αλλαγές και τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Και ποιά είναι η μοναδική αναγκαία μεταρρύθμιση που έπρεπε να γίνει εδώ και δεκαετίες και θα αποτελούσε ορόσημο; Ποιά μεταρρύθμιση θα έδινε το σήμα ότι κάτι, επιτέλους, αρχίζει να αλλάζει πνευματικά, πολιτιστικά, ιδεολογικά και ουσιαστικά σε αυτόν τον τόπο; Ο άμεσος διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας σε όλα τα επίπεδα χωρίς αστερίσκους και υπεκφυγές που θα έφερνε έναν αέρα αισιοδοξίας. Για αυτό όμως, δεν ακούγεται κουβέντα.

Τι συμβαίνει σήμερα; Τα πρώτα χρόνια των μνημονίων η Ελλάδα έδωσε τα χρυσαφικά της. Οτιδήποτε ανήκε στο ελληνικό κράτος (αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα, επιχειρήσεις) και είχε κάποια αξία ξεπουλήθηκε σε αστείες τιμές. Τα τελευταία χρόνια, μετά το ξεπούλημα του κράτους, ήρθε και η σειρά των πολιτών. Ξένοι επενδυτές, κυρίως από Ευρώπη αλλά και κάθε μεριά του πλανήτη, αγοράζουν μαζικά ακίνητα στην ελληνική επικράτεια, τόσο στις μεγάλες πόλεις όσο και στα νησιά. Το καλύτερο όλων; Αρκετά συχνά, οι αγοραστές δεν πληρώνουν με δικά τους λεφτά αλλά παίρνουν δάνεια από ελληνικές τράπεζες! Η περιβόητη «ανάπτυξη» της οικονομίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κερδοσκοπικό πάρτι των funds.

Και ενώ το σύνολο του ελληνικού χρέους (δημόσιο + ιδιωτικό) αγγίζει το αστρονομικό νούμερο των 700 δις ευρώ, και ενώ η Ελλάδα γερνάει ταχύτατα μετρώντας 2,6 εκατομμύρια συνταξιούχους σε συνολικό πληθυσμό 10 εκατομμυρίων με μέση ηλικία τα 46 έτη και ενώ οι νέοι νιώθουν στο πετσί τους την απέχθεια του ελληνικού κράτους προς τις αντιλήψεις τους και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να φύγουν στο εξωτερικό ή να προσμένουν σε μία δουλειά 3-4 μηνών στην καλοκαιρινή περίοδο, η πολιτική κουβέντα έχει εξαφανιστεί! Η αντιπαράθεση περιστρέφεται γύρω από τη μάστιγα της εποχής που λέγεται επικοινωνία και η μάχη θα κριθεί στα πρωινάδικα, τους image makers, τους influencers και τις youtubers. Αν η κατάσταση δεν ήταν τραγική, σίγουρα θα ήταν γελοία.

Γιατί φτάσαμε εδώ; Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ξαφνικά το έχουν επιβάλει τα κόμματα, τα τρισάθλια κομματόσκυλα και οι δαιμόνιοι επικοινωνιολόγοι τους. Το μοδάτο μοντέλο του απολιτίκ τύπου που δεν παίρνει θέση για τίποτα, απλά κερδίζει λεφτά/δόξα/δημοσιότητα επειδή διαμορφώνει μια συμπαθητική εικόνα και δοξάζεται από τους πάντες, δεν έπεσε από τα σύννεφα. Είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν γύρω μας, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι εραστές, οι συμφοιτητές, οι συνάδελφοι και οι γείτονες μας. Είναι το να μην κάνεις τίποτα, το ψάξιμο του βολέματος, η αποθέωση του φαίνεσθε, η εξοργιστική λατρεία για μόνιμη αυτοεπιβεβαίωση και η εκδίκηση του μέσου όρου που απεχθάνεται την ευθύνη.