Τις τελευταίες μέρες, η ελληνική επικαιρότητα περιστρέφεται γύρω από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων: Διαδοχικές παραιτήσεις ανθρώπων από το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον, αναλύσεις επί αναλύσεων από δημοσιογράφους και γραφιάδες, πεδίο δόξης λαμπρό για τα αντιπολιτευτικά κόμματα και τόνοι επικοινωνιακής διαχείρισης.
Βαδίζοντας προς τις εκλογές, το θέμα της παρακολούθησης του κινητού του Νίκου Ανδρουλάκη μοιάζει ικανό να αλλάξει τους υπάρχοντες πολιτικούς συσχετισμούς και να καθορίσει τη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης, που θα αποτελείται από τουλάχιστον 2 κόμματα. Υπάρχει λοιπόν μία δημοσιογραφική αποκάλυψη που ξεσκέπασε ένα όντως μεγάλο σκάνδαλο. Όσο για την ουσία; Ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου.
Εδώ και χιλιετίες, η εξουσία παρακολουθεί με νόμιμους και παράνομους τρόπος όσους υποψιάζεται, όσους την αντιμάχονται και όσους την ενδιαφέρουν. Ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, η κατάσταση ξέφυγε, όπως αποκάλυψε με λεπτομέρειες ο Έντουαρντ Σνόουντεν, πρώην τεχνικός της NSA και της CIA, στο βιβλίο του «Το Μεγάλο Φακέλωμα». Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ξέσπασε ένα όργιο μαζικής παρακολούθησης από τις αμερικανικές και βρετανικές κυβερνήσεις. Μέσα σε λίγους μήνες, ακολούθησε το ίδιο απολυταρχικό μονοπάτι όλη η Ευρώπη και μετέπειτα όλες οι χώρες του πλανήτη. Η παρακολούθηση κάθε ανθρώπου, κάθε τηλεφωνήματος, κάθε e-mail και κάθε τρόπου ηλεκτρονικής επικοινωνίας, δεν αποτελούσε πλέον σκάνδαλο. Αποτελούσε την εφιαλτική κανονικότητα που περιέγραψε άψογα ο Όργουελ στο δυσθεώρητα προφητικό «1984».
Η εθνική ασφάλεια κάθε χώρας απαιτεί θυσίες, μας είπαν. Μετά, ήρθε η σειρά των κυρίαρχων ΜΜΕ: Χρειάστηκαν τόνοι προπαγάνδας για να πείσουν το κοινό ότι οι παρακολουθήσεις γίνονται για το καλό μας με το αστείο επιχείρημα πως "αν δεν κάνεις κάτι παράνομο γιατί να αντιδράς στις παρακολουθήσεις;" που είναι ακριβώς ίδιο με το "αν δεν έχεις κάτι να πεις γιατί να υπερασπίζεσαι την ελευθερία της γνώμης;" Σήμερα, η Ελλάδα συγκλονίζεται από το ελληνικό Watergate και πολλοί πέφτουν από τα σύννεφα. Μα καλά, γίνονται τέτοια πράγματα στην ελληνική δημοκρατία; Φυσικά και γίνονται. Στο μέσο της δεκαετίας του 1980, έσκασε το σκάνδαλο Τόμπρα. Ο Θεοφάνης Τόμπρας, προσωπικός φίλος του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, εφάρμοσε με επιτυχία την πρακτική της μαζικής παρακολούθησης τηλεφώνων. Την άνοιξη του 1993, ο υπάλληλος του ΟΤΕ Χρήστος Μαυρίκης δήλωσε ότι διενεργούσε υποκλοπές με εντολή του στρατηγού Νίκου Γρυλλάκη, σπεσιαλίστα σε θέματα ξένων υπηρεσιών, συμβούλου και στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Μετά από χρόνια, η υπόθεση θάφτηκε, όπως θάφτηκε και το τεράστιο σκάνδαλο της Vodafone που ξέσπασε αρκετά χρόνια αργότερα.
Τον Φεβρουάριο του 2006, έδωσαν μία έκτακτη κοινή συνέντευξη Τύπου οι τότε υπουργοί Επικρατείας, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης (Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης και Παπαληγούρας). Το θέμα της; Οι παράνομες παρακολουθήσεις της εταιρίας Vodafone, που μέσω ειδικού λογισμικού παρακολουθούσε 104 τηλέφωνα πολιτικών, διπλωματών και αναρχικών την διετία 2004-05. Με την υπόθεση των υποκλοπών συνδέεται άμεσα και ο θάνατος του υπαλλήλου της Vodafone Κώστα Τσαλικίδη. Ο 39χρονος Τσαλικίδης ήταν υπεύθυνος για την ανάπτυξη του δικτύου της εταιρίας. Μία μέρα πριν γνωστοποιηθεί στις αρχές η ύπαρξη του ύποπτου λογισμικού, βρέθηκε νεκρός στις 9 Μαρτίου 2005. Οι πρώτες βιαστικές εκτιμήσεις ων αρχών έκαναν λόγο για αυτοκτονία (βρέθηκε απαγχονισμένος), αν και τα πρόσωπα του κοντινού περιβάλλοντός του μιλούσαν εξαρχής για φόνο. Πολλά χρόνια αργότερα, η ελληνική δικαιοσύνη άσκησε ποινική δίωξη κατά αγνώστων για ανθρωποκτονία από πρόθεση. Μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί ποιος και γιατί σκότωσε τον Κώστα Τσαλικίδη σε μία υπόθεση που ακουμπούσε ξένες μυστικές υπηρεσίες, πράκτορες, πολιτικούς και επιχειρηματίες.
Το μόνο που έγινε, ήταν να μαθευτεί το όνομα και η ονειρεμένη ιστορία του Γιώργου Κορωνιά, τότε θαυματουργού μάνατζερ της Vofafone. Η υπόθεση των υποκλοπών μπήκε στο αρχείο το καλοκαίρι του 2008 αλλά ξανάνοιξε όταν προέκυψαν νέα στοιχεία που έδειχναν ανάμιξη της αμερικανικής πρεσβείας. Όλα έδειχναν εμπλοκή της αμερικάνικης πρεσβείας και αυτό εξηγεί γιατί οι όποιες έρευνες δεν κατέληξαν πουθενά. Όσοι ξόδεψαν χρόνο, μίλησαν με τα κατάλληλα άτομα και έψαξαν τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως μία κοινοπραξία Ελλήνων και Αμερικάνων έστησαν μαζί τις υποκλοπές. Ο λόγος; Η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στην Αθήνα το 2004. Τα πράγματα είναι απλά φίλε αναγνώστη: Κάθε κυβέρνηση παρακολουθεί όποιον θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει. Τόσο η ΕΥΠ όσο και η ΕΛ.ΑΣ, παρακολουθούν δεκάδες χιλιάδες άτομα στην Ελλάδα. Έχουν γίνει επώνυμες και συγκεκριμένες καταγγελίες που συνοδεύονται από φωτογραφίες, ονόματα και λεπτομέρειες, αλλά τα ΜΜΕ δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Σήμερα, ανακαλύπτουν την Αμερική αλλά δεν θέλουν να βρουν την άκρη του νήματος..
ΥΓ: Στη φωτογραφία είναι ο Γιώργος Βουλγαράκης από εκείνη την αλησμόνητη συνέντευξη Τύπου που προσπαθεί αμήχανα να αποτυπώσει με σκίτσα και φωτογραφίες το δίκτυο των παράνομων υποκλοπών.
No comments:
Post a Comment